شاد و خوشبخت زندگی کردن حق مسلم همه ماست/زندگی عادی، حق مسلّم ماست

مردم ایران بیشتر طرفدار اصلاح طلبان هستند یا تمایلات اصولگرایانه دارند؟ آنها در انتخابات آینده به کدام جریان رأی خواهند داد؟ نگاه شان به مسأله فلسطین چیست؟ درباره ماندن یا رفتن بشار اسد چه فکر می کنند؟ چه دغدغه هایی درباره دولت آینده عراق دارند؟ یمنی ها چند پهپاد عربستان را ساقط کردند؟ افت یا افزایش محبوبیت حسن روحانی چقدر برایشان مهم است؟ تا چه اندازه برایشان مهم است که چه کسانی از کابینه دوازدهم حذف می شود و چه افرادی جایشان را خواهند گرفت؟ آمار بازدید کنندگان از نمایشگاه قرآن امسال، نسبت به سال قبل، بالا رفته یا پایین آمده است؟ تغییر و تحولات فراکسیون های مجلس شورای اسلامی چگونه است؟ و … ؟

بسیاری واقعاً فکر می کنند، این ها و نظایر این ها، دغدغه های مردم ایران هستند! نگاهی به سخنرانی ها، رسانه ها، نوشته ها و حتی دعواهایشان بیندازید! چنان در این دایره محدودی که خود ساخته اند دور می زنند که انگار در بیرون دایره فرضی شان، دنیایی و مردمانی وجود ندارد! مشکل اینجاست که اینان، صدا و رسانه دارند ولی دهها میلیون نفری که جنس دغدغه هایشان متفاوت است، یا بی صدا هستند یا اگر هم صدایی از ایشان بلند شود، گوش شنوایی منتظرشان نیست!

اما دغدغه اغلب مردم ایران چیست؟ زیاده گویی نمی کنم و کوتاه ترین پاسخ را می دهم: اکثر مردم ایران، فقط یک چیز می خواهند و آن، “زندگی عادی” است.
ایرانی ها نه مانند مردم آلمان دوران هیتلر، دچار خود برتر بینی نژادی اند و نه مانند متوهمان داعش، در اندیشه بسط ایدئولوژی خود بر جهان به ضرب و زور شمشیرند و نه همانند امثال ترامپ، داعیه قلدری جهانی دارند؛ آنها فقط یک چیز می خواهند و آن، زندگی عادی است، مانند میلیاردها انسان دیگر که در این جهان زندگی می کنند.

زندگی عادی یعنی زندگی ای که بخش عمده آن را شعار و شعارزدگی پر نکرده باشد. ایرانی ها از صبح علی الطلوع که پیچ رادیو را باز می کنند، تلویزیون هایشان را روشن می کنند، سراغ اینترنت که می روند، سایت و روزنامه و خبرگزاری که می خوانند، به در و دیوار که نگاه می کنند و … خود را در محاصره شعار و شعار و شعار می بینند. واقعاً یک ملت تا چه اندازه می تواند شعار زدگی را تحمل کند؟!
مردم ایران چه می خواهند؟
زندگی عادی یعنی این که با همه جهان دوست باشیم، هر روز برای خود دشمن جدیدی نتراشیم، کاری نکنیم که حتی شهروندان عادی جهان هم با شنیدن نام کشورمان، فکرهای نامربوط درباره ایرانی ها بکنند، جوری رفتار نکنیم که داشتن رابطه عادی با ما برای جهانیان غیرعادی باشد، کاری کنیم که نام ایران مترادف با فرهنگ و تمدن چند هزار ساله باشد نه مفاهیم عجیب و غریب.

زندگی عادی یعنی این که تاجر ایرانی بتواند مثل تاجر افغان و تاجیک و هندی و بنگلادشی در جهان امروز کار کند و برای کشورش سود بیاورد نه این که مدام پشتش بلرزد که چون من ایرانی ام، همه درها به رویم بسته است و مگر گناه من چیست؟!

زندگی عادی یعنی این که با روزی ۸ ساعت و حتی با ۱۰ ساعت کار، بتوان معیشتی متعارف داشت، مسکنی تهیه کرد، خورد و خوراکی در حد نیاز داشت، نگران بهداشت و درمان نبود، سالی یکی دو سفر داخلی و یک سفر خارجی کوتاه رفت و درباره آینده فرزندان، نگرانی نامتعارف نداشت.

زندگی عادی یعنی این که شب نخوابی و صبح بیدار شوی و ببینی ارزش پول توی جیبت، نصف شده است.

زندگی عادی یعنی این که هوایی که تنفس می کنی، پر از سرب نباشد، خودروی زیر پایت را سه برابر قیمت جهانی نخری، همه اش نگران نباشی میوه ای که می خوری، آیا سموم کشاورزی رویش مانده یا نه؟ حرفی که در دل داری را بدون هیچ گونه نگرانی در عرصه اجتماعی مطرح کنی، همه اش دنبال این نباشی که کدام کشور با چه شرایطی اقامت می دهد، انواع مواد مخدر در اطرافت پرسه نزند، نیاز نباشد مدام روی فرمان ماشینت قفل بزنی و تازه نگران هم باشی، بر در و دیوار آگهی فروش کلیه و قرنیه نبینی، زنان و دخترانی که از عصر به بعد کنار خیابان منتظر تاکسی اند، با انواع مزاحمت ها مواجه نشوند، اگر جمعی از شهروندان تغییر قانونی را بخواهند، بتوانند آن را از مجاری قانونی شفافی پیگیری کنند، مردم هر روز خبرهای نگران کننده درباره وضعیت جهانی کشورشان نشنوند، افسردگی، فراگیر نباشد و … .

این ها، هیچ کدام مطالبات عجیب و غریبی نیستند؛ مگر آن که عده ای زندگی عادی را غیرعادی بدانند! زندگی عادی نه با عزت در تضاد است و نه با منافع ملی و مگر این همه انسان که در کشورهای مختلف جهان، زندگی عادی دارند و بدون استرس های ملی زندگی می کنند، عزت ندارند و به فکر منافع شان نیستند؟! زندگی عادی، حق مسلم ماست و اگر هم روزی، بیگانه ای بخواهد به خاک مان تعرض کند، با او خواهیم جنگید؛ جنگ دائمی، اما عادی نیست!
مردم ایران، زندگی عادی می خواهند، زندگی عادی.

لینک مطلب در عصر ایران: مردم ایران چه می‌خواهند

منبع

ما به عنوان انسان، شایسته شاد بودن و موفقیت هستیم.

این حق مادرزادی و حق طبیعی ماست.

هر انسانی در روی زمین از امکان بالقوه برای رسیدن به موفقیت و برخوردارشدن از حداکثر شادی و نشاط برخوردار است.

چند نفر از ما این را می دانیم؟

چند نفر از ما مکث می کنیم و این را از خود می پرسیم؟

چند نفر از ما حتی می دانیم که می توانیم شاد بودن را انتخاب کنیم.

به راستی که شادی و شادبودن چه زیباست. خواستن موفقیت و خوشبختی را نیازی به احساس گناه نیست.

شاید اگر به کودکان تازه تولد یافته نگاه کنیم مطلبی بیاموزیم. چه راحت تبسم می کنند و چه راحت شاد و با نشاط هستند.

اما دیری نمی پاید که اطرافیان و محیط و شرایط زندگی به آنها می آموزد

که انتظار شادی داشتن توقعی از روی خودخواهی است.

آنها حتی متقاعد می شوند که خوشبختی قید و شرط دارد،

می آموزند که اگر می خواهند نومید نشوند نباید از زندگیشان توقع بیش از اندازه داشته باشند.

آیا این برداشت درستی است؟

آیا لازم است که اینگونه به زندگی نگاه کنیم؟

آیا نمی توانیم ذهن خود را طوری برنامه ریزی کنیم که به زندگی و به خودمان به طرز دیگری نگاه کنیم؟

احساس موفقیت شخصی، احساس کردن موفقیت است،

به معنی در صلح بودن با خود و دیگران است،

به معنای آن است که درباره خود احساس خوبی داشته باشیم

و از همه مهمتر به معنای احساس خوشبختی کردن است.

اگر عزمتان را جزم کنید که به موفقیت برسید

و اگر خودتان را متقاعد کنید که شایسته این موفقیت هستید، به احساسی از موفقیت می رسید.

در زندگی به آن اندازه که ذهن خود را مهیا کنید می توانید شاد باشید.

شادی و احساس رضایت از زندگی هدیه ای است که باید آنرا ارزانی خود کنید.

شما شایسته شادی هستید.

شما شایسته موفقیت هستید. این حق مادرزادی شماست.

هیچ کس جز شما نمی تواند شما را شاد کند.

اگر آگاهانه تصمیم بگیرید که شاد باشید، شاهد شادی را در آغوش می کشید.

اگر تصمیم بگیرید که در زندگی خود موفقیت را جستجو کنید، به موفقیت می رسید.

همه چیز در ذهن شما شروع می شود، همه چیز بستگی به این دارد که چه افکاری را به ذهن خود راه می دهید.

فکر و اندیشه فراوانی تولید فراوانی می کند. فکر کردن به داشتن روابط خوب، پای دوستان و اشخاص علاقمند به شما را به زندگیتان می گشاید.

اندیشه موفق شدن در زمینه های شغلی فرصتهای شغلی زیبا فراهم می آورد.

افکار عاشقانه هم با خود عشق و شور و نشاط را به زندگی شما می آورد.

این فهرست را پایانی نیست و آسمان حد آن است.

در واقع محدودیتی برای آنچه برای زندگی خود انتخاب می کنید وجود ندارد.

هر کس با چیزی شاد می شود. از ذهن خود استفاده کنید

و ببینید چیست آن چیزی که شما را شاد می کند و نشاط را به زندگیتان می آورد.

شاد بودن به معنای مسئله نداشتن، تنش و استرس و نگرانی نداشتن نیست. به جای آن معنایش این است که اجازه نمی دهید این شرایط بر شما حاکم شوند.

شاد بودن به معنای آن است که از اعتماد به نفس کافی برای روبه رو شدن با مسائل زندگی

و از توانایی برای قرار گرفتن در آرامش برخوردار باشید،

شاد بودن به معنای داشتن یک تصویر ذهنی مناسب و مبرا بودن از هراسهای غیرمنطقی است

که بر زندگی شما سایه افکن می شود.

شاد بودن بدان معناست که از ثروت مادی و معنوی کافی برای رفع نیازهای خود برخوردار باشید.

شاد بودن مستلزم توجه داشتن به خویشتن، مراقبت از خویشتن و تصدیق کردن خویشتن است.

عادت کنید که این کلمات زیبا را همه روزه به خود تلقین کنید.

اینها تصدیق های مثبت قدرتمندی هستند که تایید می کنند

درهای رحمت به روی شما گشوده است.

این جملات را روزانه بارها بارها تکرار کنید تا به باور های قدرتمند کننده تبدیل شود.

من همه روزه احساس شادی و نشاط دارم.

زندگی پر از تنعم، پر از وفور و پر از رحمت است.

برای شاد بودن همه چیزهای لازم را در اختیار دارم.

من از هر روز زندگی خود لذت می برم.

زندگی من همه روزه بهتر و باز هم بهتر می شود.

زندگی به راستی اعجاب انگیز است.

بخشی از کتاب معجزه باور – مترجم مهدی قره چه داغی

کد : 2537

گروه : اخبار رسانه ها

تاریخ : 4 ماه پیش

پرینت

کپی لینک کوتاه

ادعای ترامپ: ما از ایران یک نشانه‌ی بسیار قوی دریافت کرده‌ایم که حاکی از تمایل آن‌ها برای نهایی‌کردن توافق غزه است.

روزنامه جمهوری اسلامی: ۷ سال کشور را معطل امام جمعه‌ای کردند که CFT را حرام می‌دانست؛ در حالی که او سواد فقهی ندارد

قدرت نمایی عملیاتی ارتش ایران / جنگنده هوشمند وارد میدان شد

اگر منافع ملی ایجاب کند با شیطان در قعر جهنم نیز مذاکره می‌کنیم/ ‌مذاکره با آمریکا تابو نیست

«پزشکیان» اگر تأییداتی اخذ کند، می‌تواند با ترامپ در نیویورک دیدار مستقیم و بی‌واسطه کند

آب خزر بدون شیرین سازی به اطراف تهران منتقل و پس از شیرین سازی پساب آن دریاچه نمک قم را سیراب کند

کانال خزر سیاه سرمایه گذاری در کریدور زنگزور را بی ارزش می کند و برای کشورهای حاشیه دریا و چین و هندمنافع دارد