تابناک کرمان، حسن عباسی؛ برای تشخیص صحیح و سریع بیماری مهمترین اصل گرفتن شرح حال درست از بیمار و معاینه‌ی بالینی کامل وی می‌باشد.

برای درست شرح حال گرفتن مهمترین نکته دادن فرصت به بیمار برای شرح و بیان مشکلاتش می‌باشد. بیمار باید فرصت گفتگو و توضیح دادن مشکلاتش را داشته باشد و در این راستا پزشک با پرسیدن سؤالات به جا و کلیدی بیمار را در توضیح بهتر مشکلاتش راهنمایی خواهد کرد.

گرفتن شرح حال دقیق و درست به تنهایی 35 الی 40 درصد، در تشخیص بیماری کمک کننده خواهد بود. پس از گرفتن شرح حال، معاینه‌ی دقیق و کامل بیمار با توجّه به شکایاتش در حدود 30 الی 35 درصد به تشخیص بیماری کمک خواهد کرد.
بنابراین می‌توان گفت که 70 الی 80 درصد بیماری‌ها فقط با شرح حال و معاینه قابل تشخیص هستند، استفاده از پاراکلینیک نظیر آزمایشات مختلف خون، سونوگرافی، نوار عصب عضله، سیتی‌اسکن، ام آر آی و غیره فقط در 10 الی 15 درصد موارد برای تایید تشخیص و یا تعیین شدّت بیماری کمک کننده خواهد بود.
درصد کمی از بیماری‌ها هم تشخیص قطعی داده نمی‌شوند و پزشکان صرفاً به علامت درمانی پرداخته و بهبود می‌یابند و یا تشخیص قطعی آنها در گذشت زمان میسّر می‌گردد.
بی‌حوصلگی و بی‌سوادی گروهی از پزشکان که متأسفانه تعداد آنها کم هم نمی‌باشد موجب گردیده تا استفاده از پاراکلینیک به صورت غیرمعمول و ناهنجاری گسترش یابد. ازدحام بیماران در آزمایشگاه‌ها و مراکز سونوگرافی و تصویربرداری مویّد این مطلب می‌باشد.

این بی‌حوصلگی و بی‌سوادی هم برای پزشک و هم برای بیمار و جامعه مشکل ساز می‌باشد

وابستگی بیش از حد پزشک به پارا کلینیک موجب از دست دادن مهارت های بالینی لازمه برای تشخیص بیماری در وی و تبدیل تدریجی پزشک به یک نسخه نویس عادی و بی‌سواد می‌گردد.
این وابستگی به پاراکلینیک موجب آسیب بیماران و عدم تشخیص صحیح در درازمدّت خصوصاً زمانی که پزشک مربوطه پارا کلینیک در اختیار نداشته باشد می‌گردد.
تحمیل هزینه‌های تشخیصی اضافه و غیر ضروری به بیمار و جامعه با توجه به شرایط بد اقتصادی اکثریّت مردم از عوارض بد دیگر این وابستگی می‌باشد.
منتظر ماندن بیمار و پزشک برای پاسخ‌های پاراکلینیک و آزمایشات نیز روند درمان را به تأخیر می‌اندازد. در نهایت وابستگی به پارا کلینیک در پزشکان بی‌حوصله و بی‌سواد موجب آسیب بیمار و افزایش هزینه‌های تشخیصی درمانی غیرضروری برای بیمار و جامعه می‌باشد.
بنابراین توصیه می‌شود تا جامعه‌ی پزشکی با توجّه بیشتر به گفته‌های بیمار و صبوری در شنیدن صحبت‌های بیمار و دقّت بیشتر در معاینه از تحمیل هزینه‌های اضافی و غیرضروری به بیمار و جامعه پرهیز نمایند.