در حال حاضر حدود 50 تا 60 درصد درآمد بسیاری از خانواده ها به اجاره مسکن اختصاص می یابد در حالی که این درصد در کشورهای  پیشرفته حدود 20 درصد از درآمد ماهیانه است.  در کشورهایی که قوه عاقله  قوی تری وجود دارد قیمت زمین در هزینه تمام شده مسکن به صفر رسیده و دولت زمین مجانی در اختیار شرکتهای ساختمان ساز قرار داده است امکان رفت و آمد سریع ارزان و آسان را با احداث مترو و قطارهای شهری ایجاد نموده لذا قیمت زمین و مسکن همواره از ثبات مناسبی برخوردار می باشد.  در کشور ما شهرک های جدید در اطراف تهران و دیگر مراکز استانها ایجاد شده اما امکانات زیر بنایی که شریان حیات آن شهرک ها هستند احداث نشد مترو و قطار بین شهری ایجاد نشد لذا تمایل به زندگی در شهرهای پرند و پردیس و هستگرد و .. . کاهش یافت  چنانچه دولت در فاصله تا 50 کیلومتری شهرهای بزرگ، زمین با قیمت صفر در اختیار شرکت های تعاونی سازنده مسکن قرار دهد و هم زمان با احداث شهرک،  مترو یا قطار شهری تا مراکز استان را احداث نماید تمایل به زندگی در آن شهرک ها برای عده زیادی از مردم بیشتر از مرکز استان خواهد بود. به این ترتیب می توان با سرمایه گذاری 30 میلیون تومان یک واحد مسکونی 100 متری در آن شهرک ها خریداری نمود یا با پرداخت اجاره 300هزار تومان زندگی با آرامشی را برای خانواده مهیا نمود. اکنون مجبوریم ماهیانه حدود 800هزار تومان بابت یک واحد  مسکونی کوچکتر پرداخت کنیم  و با مابقی حقوق، زندگی سختی را سپری نماییم. یعنی از غذای خانواده از سفر و تفریح و امکانات آموزشی و پزشکی و دیگر نیازهای  آنها کسر کنیم تا بتوانیم اجاره مسکن را پرداخت نماییم.

کسی که مغازه دارد باید ماهیانه 4 تا 5 میلیون تومان بابت یک مغازه معمولی اجاره پرداخت کند لذا مجبور است اجناسش را 30 تا 40 درصد گران تر بفروشد و این موضوع به همه مردم فشار مضاعف وارد می کند اگر این مغازه دار در ماه بجای 5 میلیون تومان یک میلیون تومان اجاره پرداخت می کرد می توانست با افزایش 10 الی 15 درصدی قیمت اجناس به کار خود ادامه دهد. یا کسی که واحد صنعتی راه اندازی می کند مجبور است به علت گران بودن زمین و آسان و در دسترس نبودن امکانات حمل و نقل ریلی  محصول خود را با 20تا 30 درصد گران تر بفروشد و چون محصولات چینی با قیمت ارازان تر در بازار وارد می شوند به مرور این واحد صنعتی تعطیل و افراد شاغل در آن اخراج می شوند این سیکل باطل در کشور ما وجود دارد و مسئولین فکری برای حل آن نمی کنند شعار می دهند وعده بسیار می دهند اما در عمل این وضعیت نابسامان ادامه دارد دولت قول ایجاد خط ریلی به مردم پرند و پردیس و هشتگرد داده اما آنچه مردم می بینند این است که دولت  به وعده خود عمل  ننموده و فشارها و هزینه های این خلف وعده را مردم هر روزه تحمل می کنند. و فشار آن را در همه بخش های زندگی بطور دائم لمس می کنند. هزینه اتصال  شهرهای پرند و پردیس و هشتگرد به اندازه درآمد 10 روز نفت هم نمی شود اما حدود 10 سال است که مردم انتظار تحقق این وعده را دارند این وعده تا کنون سراب گمراه کننده ای بیش نبوده است. چنانچه از تجربه کشورهای پیشرفته استفاده شود و  این دو امر مهم یعنی  صفر کردن قیمت زمین برای ساخت واحدهای مسکونی, تجاری و صنعتی  اجرایی شود و همه شهرهای جدید و شهرک های صنعتی به شبکه ریلی (به همراه امکانات لازم در ایستگاهها برای بار و مسافر) متصل شوند  اقتصاد کشور عزیز ما هم در مسیر توسعه و شکوفایی قرار خواهد گرفت و درب های بسته ای که سالهاست ملتی را پشت خود به انتظار  نگه داشته است گشایش خواهند یافت. با خط آهن های برقی و پر سرعت هزینه حمل کالاها و مسافرین کاهش می یابد و با زمین مجانی برای منظورهای خاص گفته شده از فشار سنگین هزینه مسکن و محل کسب و کار بر دوش ملت عزیزمان کاسته خواهد شد.