مصیبت های زلزله سرپل ذهاب و ازگله در حال فراموشی است اما هرگز برای زلزله زدگان این چنین نخواهد بود.آنان به هر جایی از این سرزمین و دیار که پا بگذارند یاد جان باختن پدر، مادر، خواهر، برادر و دوستان و آشنایانشان یک لحظه آنان را رها نخواهد کرد.
«کودک؛ مادر و پدر از دست داده»، «مادر و پدر؛ فرزند از دست داده»،«خواهر؛ برادر از دست داده»، «برادر؛ خواهر از دست داده»، تصویر امروز سرپل ذهاب و ازگله را در اذهان تداعی می کند.
اما این همه، تصویر امروز سرپل ذهاب و ازگله نیست. حالا در واپسین روزهای فصل پاییز سوز سرما هر جنبده ای را آزار می دهد و با نزدیک شدن به زمستان، این سرما در این منطقه دو چندان خواهد شد. در این شرایط هنوز آنان در چادرها زندگی می کنند و معلوم نیست تا کی سقف آنان چادر خواهد بود.
چادرها و حتی کانکس ها مثل خانه، آنان را گرم نگه نمی دارد. شاید کودکان بیش از بزرگترها با این وضعیت کمتر کنار بیایند آنان که حالا پدر و مادر را هم در کنار خود ندارند.
تابستان های بسیار گرم و زمستان های بسیار سرد، شرایط آب و هوایی این منطقه است. حالا هر چه به زمستان نزدیکتر شویم چادرها دیرتر گرم می شود.
وضعیت آب و هوایی این منطقه یعنی گرمای زیاد در تابستان و سرمای شدید در زمستان، ایجاب می کند هر چه سریعتر عملیات ساخت و ساز ساختمان های زلزله زدگان این منطقه آغاز شود و به سرعت نیز تمام شود. اگر در فصل سرما، گرم کردن چادرها دشوار است در تابستان نیز خنک کردن این مکان ها با توجه به گرمای شدید، غیر ممکن خواهد بود.
اما شروع ساخت و ساز، یک فایده دیگر هم دارد، اینکه زلزله زدگان با دیدن عملیات ساخت و ساز، به زندگی دلگرم تر می شوند و تصور می کنند مردم و مسئولان همچنان در فکر آنان هستند و زلزله کرمانشاه را فراموش نکرده اند.
در تابستان، شرایط بهداشتی محیط زلزله زده نیز بغرنج تر می شود. از این رو عملیات ساخت و ساز نباید چندین زمستان و تابستان طول بکشد و نباید بگذاریم زلزله زدگان غیر از درد از دست دادن خانواده و کاشانه خود، دردهای دیگری نیز تحمل کنند.
من حدود 2سال با همین مردم بوده ام. سال های 64 تا 66 اوج جنگ عراق علیه ایران در منطقه عملیاتی سومار حضور داشتم. هر چند سومار از نظر بعد مسافت از سرپل ذهاب فاصله دارد اما در طول مسیر کرمانشاه تا اسلام آباد غرب با همین مردم برخورد داشته ام.
خونگرمی، صداقت و سادگی خصیصه این مردم است. جنگ، مردم سومار را مجبور به ترک دیار کرد؛ وضعیت سکنه منطقه سرپل ذهاب و قصرشیرین و شهرهای مرزی دیگر نیز این گونه بود. وقتی هواپیماها و موشک های دوربرد رژیم بعثی عراق این سرزمین را آماج حملات خود قرار می داد آنان هیچ پناهگاهی نداشتند. حالا سرزمین آنان طعم زلزله را هم چشیده و به کمک نیاز دارند.
حال و روز بازماندگان زلزله کرمانشاه زیاد خوب نیست و یاد درگذشتگان یک لحظه آنان را به خود واگذار نمی کند. در این شرایط مهمترین اقدام برای زلزله زدگان، اسکان دائم آنان خواهد بود تا از مشکلات سرما و گرما نجات یابند.
زلزله زدگان از نظر روحی و روانی نیز با توجه به مصیبت هایی که چشیده اند، نیاز به کمک دارند که شاید اسکان در سرپناه دائمی، اندکی از این سختی ها بکاهد.
هر چند پس از وقوع زلزله، کمک های زیادی به این منطقه ارسال شده اما ادامه کمک رسانی به مردم آسیب دیده ضرورتی انکارناپذیر است و نباید خاطره رنج آنها را به دست فراموشی سپرد.
 

علی حبیبی*ایرنا