به گزارش خبرگزاری میزان به نقل از وطن امروز، هوا که رو به سردی می‌رود، دیگر صندلی‌های زمخت فلزی، دیوارهای نمور و در حال ریزش و نبود سرویس بهداشتی مشکل به شمار نمی‌آیند؛ اینجاست که سرما حرف اول را می‌زند. روستا که محروم باشد، مدرسه محروم‌تر می‌شود. البته اگر محصلان روستا خوش‌شانس باشند و مدرسه‌ای در روستا وجود داشته باشد تا مجبور نباشند کیلومترها راه خاکی و ناهموار را طی کنند تا در مدرسه‌ای تحصیل کنند. دانش‌آموزان روستای «راین قلعه مارز» در جنوب کرمان این شانس را آورده‌اند تا در یک ساختمان سیمانی، کهنه و تقریبا تخریب‌شده تحصیل کنند. 170 دانش‌آموز در یک مدرسه کوچک که به صورت دوشیفته اداره می‌شود، درس می‌خوانند.

نیمکت‌های کهنه و شکسته، صندلی‌های فلزی، تخته سبز گچی، سقف نمور و دیوارهای ترک‌خورده و نبود میزی برای معلم، نبود سرویس بهداشتی و قطع برق، مدرسه و کلاس‌های درس چند دهه گذشته را در ذهن تداعی می‌کند. گویا زمان در سال‌های بسیار دور در روستاهای جنوب کرمان متوقف شده است. انگار اینجا روزگار دیگری است.  اینجاست که سرما حرف اول را می‌زند و مشکل تنها سردی کلاس درس می‌شود. دانش‌آموزان سال‌هاست بدون بخاری، هوای سرد کلاس درس را تحمل می‌کنند.

در حالی که دوره‌ بخاری‌های نفتی گذشته و سال‌هاست مسؤولان وزارت آموزش‌وپرورش از جمع‌آوری بخاری‌های نفتی در مدارس خبر می‌دهند، دانش‌آموزانی در روستاهای دورافتاده جنوب کرمان همان بخاری نفتی را هم ندارند.  امیرحسین یکی از دانش‌آموزان این روستا که با لباس محلی در کلاس درس حاضر می‌شود، درباره مشکلات مدرسه می‌گوید: مشکلات که زیاد است؛ سرویس بهداشتی نداریم، برق مدرسه قطع است، نیمکت‌های کلاس کهنه شده و در سرما بخاری و در گرما کولر نداریم. امیرحسین و هم‌کلاسی‌هایش در سرمای زمستان لباس‌های گرم می‌پوشند تا سردشان نشود. آنان از حق طبیعی خود یعنی داشتن بخاری در کلاس درس محرومند. گویا مدرسه روستای راین قلعه در نقشه و برنامه‌ریزی‌های وزارت آموزش‌وپرورش گم‌ شده است.

یکی از معلمان این مدرسه از وضعیت نامطلوب مدرسه می‌گوید: این مدرسه دوشیفته است، شیفت صبح پایه ابتدایی و شیفت بعدازظهر متوسطه اول است، کلاس‌های درس بخاری ندارند و دانش‌آموزان فصل سرما را بدون بخاری می‌گذرانند، مدرسه سرویس بهداشتی ندارد تا دانش‌آموزان استفاده کنند. این معلم 24 ساله که از اهالی بومی این روستاست یکی دیگر از مشکلات را مسائل فرهنگی می‌داند و می‌گوید: درس برای خانواده‌ها اولویت ندارد. بسیاری از دانش‌آموزان ترک تحصیل می‌کنند و این برای خانواده‌ها اهمیتی ندارد. جنوب کرمان محرومیت‌های زیادی دارد که مدارس نیز از این محرومیت‌ها بی‌نصیب نمانده‌اند. اگر مردمان این منطقه از دید نهادهای مختلف دور مانده‌اند، مدارس و دانش‌آموزانش نیز از سوی وزارت آموزش‌وپرورش که متولی 13 میلیون دانش‌آموز است، فراموش شده‌اند. امیررضا کلاس پنجم و فاطمه کلاس چهارم هم‌کلاس هستند و در دبستان «شهید حسین آزادی» روستای در کلات تحصیل می‌کنند. مدرسه آنان نیز از بخاری بی‌نصیب است و دانش‌آموزان باید لباس‌های زمستانی خود را روی هم بپوشند تا سردشان نشود. بخاری برقی دبستان «اندرز» در روستای نمگاز نیز خراب شده است و دانش‌آموزان در انتظار درست شدن آن هستند.  13 دانش‌آموز دبستان «شهید شوشتری» روستای ناهوگان نیز در سرمای زمستان در انتظار بخاری هستند. آنان نیز نه سرویس بهداشتی دارند و نه نیمکت و نه هوای مناسب. محرومیت روستاهای جنوب کرمان را نمی‌توان به قلم آورد تا مسؤولان بدانند محرومیت تا حدی است که برخی از دانش‌آموزان حتی از لباس گرم هم محروم هستند. آنچه پیداست بی‌توجهی مسؤولان وزارت آموزش‌وپرورش است که گویی همچنان ادامه دارد؛ شاید چشم امید مردمان جنوب کرمان به دست مردمان خیری باشد که آستین‌شان را در این منطقه هم بالا بزنند.

/انتهای پیام/