به گزارش راه دانا؛ به نقل از رفتار نیوز بی شک یکی از شرایط کسی که عهده دار اطلاع رسانی از کانال حرفه ای خبرنگاری می باشد، عدالت در گفتار، نوشتار و ثبت و ضبط خبر است.

قرآن حساسیت این موضوع در آیه ۶سوره حجرات بیان می کند و می فرماید: (یا أَیُّهَا الَّذینَ آمَنُوا إِنْ جاءَکُمْ فاسِقٌ بِنَبَإٍ فَتَبَیَّنُوا أَنْ تُصیبُوا قَوْماً بِجَهالَهٍ فَتُصْبِحُوا عَلی‏ ما فَعَلْتُمْ نادِمینَ) اى کسانى که ایمان آورده اید! اگر شخص فاسقى خبرى براى شما بیاورد درباره آن تحقیق کنید، مبادا به گروهى از روى نادانى آسیب برسانید و از کرده خود پشیمان شوید، این آیه شریفه به تعبیر آیت الله جوادی آملی جزء جوامع الکلم است یعنی تا روز قیامت این حرف ارزشمند است.

قرآن به عنوان یک کتاب جامع و کامل و انسان ساز سرشار از خبر است و خبر بر علیه روم در جنگ و خیر حوادث آینده مخصوصا قیامت و همچنین از نقشه کفار و مشرکین و...

بنا و خبر در آیه 6 سوره حجرات به عنوان تمثل ذکر شده، یعنی bbc و شبکه های مختلف اگر خبری را مطلع کردند باید تحقیق کرد و بدون تحقیق نپذیرفت.

هر چند این آیه درباره ولیدبن عقبه نازل شده است، اما قابل تَسَرّی بر همه می باشد.

براساس روایت های متعدد از طریق شیعه و سنی این آیه درمورد این فرد است، زیرا پیامبر(ص) او را برای جمع آوری زکات از قبیله ی بنی مصطلق اعزام داشت، اما از آنجا که میان او و این قبیله در دوران جاهلیت خصومتی شدید بود، هنگامی که اهل قبیله به استقبال او می آمدند گمان کرد که به قصد کشتن او آمدند، لذا جلو تر نرفت و نزد پیامبر بازگشت و خبر داد که مردم از پرداخت زکات خودداری کرده اند، پیامبر از این خبر بسیار ناراحت شد و تصمیم گرفت آنها را گوش مالی بدهد.

آیه فوق نازل شد و دستور داد که در مورد خبر فاسق تحقیق شود، روشن است فسق ولیدبن عقبه از ابتدا روشن نبود و گرنه پیامبر فرد فاسق را جهت دریافت زکات اعزام نمی کرد، بلکه پس از دروغی که ولید در مورد سرباز زدن قبیله بنی مصطلق از پرداخت زکات گفت این آیه فسق او را اشکار کرد تا پیامبر و مومنان بر اساس خبر او عمل نکنند.

یکی دیگر از شرایط کسی که رسالت خبرنگاری را برعهده دارد این است که متعهد به شغل و حرفه اش باشد، از خبرهایی که منبع و ماخذ صحیح و درستی ندارند پرهیز کند.

به ظن و گمان اعتماد نکند؛ چون خبری که در جامعه پخش می شود از کانل او نشر پیدا کرده و ممکن است جان، مال، آبرو و موقعیت کسی را در معرض خطر قراردهد که چه بسا جبران ناپذیر باشد یا اگر هم قابل جبران باشد زمان بر است.

پس رسالت قلم و آنچه مربوط به این حرفه است باید با ظرافت و دقت انجام شود، گاهی قلم های به خاطر دنیا و... مسیر صحیح را به اشتباه طی می کنند و فاجعه ساز می شوند.

مثلا: شریح قاضی با یک جمله ی متعفن حکم قتل حسین بن علی (ع) را صادر می کند و می نوسید: (خرج حسین من دین جده) و این خبر به همه بلاد و ممالک می رسد و موجی از شبهات را به وجود می آورد.

این مسائل در زمان مشروطه هم اتفاق می افتد؛ ابراهیم زنجانی حکم اعدام مجتهدی مومن و انقلابی به نام شیخ فضل الله نوری را صادر می کنند، خبر به همه جهان اسلام مخابره می شود ولی اتفاقی نمی افتد و جامعه واکنشی نشان نمی دهند، چرا؟ چون حکم اعدام را یک روحانی صادر کرد و از قبل زمینه ی قبول خبرش مهیا و آماده بود.

خبرنگار و خبر رسان یا همان مُرسل و پیام رسان نباید از روی هوی و هوس بنویسد، خدا را ملاک دهد و جز رضایت خدا، رضایت احدی برایش مهم نباشد، خدای متعال به پیامبر (ص) می فرماید: چیزی از خودت اضافه نکن در اطلاع رسانی آنچه واقعیت هست و رخ داده را بیان کن، بدون کم و کاست پیامبر و مُرسل باش، رسالت تو اطلاع رسانی و بشیر و نذیر بودن است.

انتهای پیام/