شکل گیری نیروی دریایی ایران در دوره رضا شاه -

دولتهای استعماری که عدم وجود نیروی دریایی مستقل و نیرومند را در راستای اهداف خود می دیدند، به مانند دوره نادر شاه و کریم خان مانع شکل گیری آن شدند و سراسر پهنه خلیج فارس را جولانگاه خود ساختند و در نهایت موجبات اختلافات مرزی بین کشور های منطقه را فراهم ساختند. این در حالی است که وجود و عظمت نیروی دریایی جمهوری اسلامی ایران از جمله در دوران دفاع مقدس اهمیت این نهاد مهم را به اثبات رسانده است.

شواهد فراوانی در رابطه با عظمت نیروی دریایی ایران در دوران باستان وجود دارد که اوج اعتلای آن دوره هخامنشیان محسوب می گردد. با وجود توصیف باشکوهی که از قدرت دریایی و دریانوردی در ایران صورت گرفته و شواهد و قراین فراوانی در رابطه با عظمت آن وجود دارد، اما در سده های اخیر تا زمان شکل گیری مجدد آن در ایران، هیچ نیروی منسجمی وجود نداشته است.[1] طوری که عملاً نیروی دریایی نیم بند ایران نیز با زوال صفویان از بین رفت و خلیج فارس و سایر قلمروی دریایی ایران به دور از اعمال حاکمیت مستمر ایرانی قرار گرفت و با وجود تلاش هایی که در دوره نادرشاه و کریم خان برای احیای نیروی دریایی انجام گرفت، ره به جایی نبرد. عدم شکل گیری نیروی دریایی نیز در درجه اول از فساد و عقب ماندگی داخلی و در مرحله بعد از حضور استعمارگران در منطقه و ریشه می گرفت.[2]استیلای کشور های استعماری بر خلیج فارس و جزایر ایرانی که قرن پانزده میلادی و به دنبال سیاستهای استعمارگرانه آنها شروع شده بود، از جمله موانع در نقابل تلاش ایرانیان برای احیای نیروی دریایی محسوب می گردید.

در سیستم سیاسی پادشاه محور ایران به دلیل وابستگی قوای نظامی به پادشاه، قدرت نظامی واستگی مستقیمی به پادشاه داشت و این نیروها به دنبال ضعف پادشاه دچار تزلزل می شد. به همین جهت بود که بعد از دوران صفویه اندک تلاش ها برای احیای نیروی دریایی همزمان با روی کار آمدن پادشاهی قدرتمند (از جمله نادر شاه) اتفاق افتاد.[3] اما در دوران قاجار به دلیل ضعف پادشاهان و ضعف و فساد حاکم بر کشور نیروی دریایی وضعیت بسیار بدی داشت، طوری که در برخی از برهه ها حتی یک کشتی نیز در اختیار دولت ایران قرار نداشت. در این دوره فقط دو کشتی به نام های «شوش» و «پرسپولیس» وجود داشت که به آنها به زبان ساحل نشینان خلیج فارس «جهاز» گفته می شد. این کشتی ها در 1264 شمسی در زمان ناصرالدین شاه از آلمان برای امور گمرکی بندرهای خلیج فارس خریداری شده بودند. از همان تاریخ کشتی پرسپولیس در اختیار حکمران فارس و کشتی شوش در اختیار حکومت خوزستان قرار گرفته بود. اما اندکی قبل از سال 1300 شمسی، دولت ایران این دو کشتی را که فرسوده شده بودند با برگزاری مزایده ای فروخت و تنها کشتی کوچک مظفری که در زمان مظفرالدین شاه خریداری شده بود باقی ماند.[4]

اما در تاریخ معاصر ایران شکل گیری منظم نیروی دریایی، که با شکل گیری ارتش متحد الشکل رضا شاه پهلوی آغاز گردید، دارای اهمیت فوق العاده ای بوده و تاثیر ویژه ای در تحولات بعدی از جمله در تعیین حاکمیت جزایر ایرانی داشته است. چرا که در غیاب نیروی دریایی بود که بسیاری از جزایر ایرانی برای قریب به دویست سال و بحرین برای همیشه از حوزه حاکمیت ایران خارج گردید. در حوزه تجاری نیز بر خلاف تاریخ طولانی تجارت ایرانیان در عرصه دریا، فواید بخش از دریا عملاً از دسترس ایرانیان خارج گردید.[5]

دوره رضاشاه ارتش متحد به شکلی نوین، به شکلی اروپایی و در راستای خواست کشور های غربی و معادلات بین المللی به خصوص بریتانیا شکل گرفت و نقشی محوری در قدرت گیری و اقدامات رضاشاه داشت. سازمان نظامی در مدت سلطنت رضاشاه، از نظر توسعه اداری و گسترش سازمانی و افزایش تسلیحاتی، مراحل متعددی را طی کرد و در نهایت به شکل سه نیروی دریایی، زمینی و هوایی تقسیم گردید. این در حالی بود که در سال 1300 دولت ایران تنها یک کشتی کوچک به نام کشتی مظفری در اختیار داشت و نامی از نیروی دریایی در میان نبود. در نتیجه این کمبود ایران هیچگونه استیلایی بر آبهای ساحلی خود در شمال و جنوب کشور نداشت و آبهای ساحل ایران جولانگاه کشتی ها و ناو های جنگی دولت های اروپایی بود. با توجه به نقش و اهمیت نیروی دریایی از نظر حفظ مرز های ساحلی و امنیت بنادر ایران در چهارم اسفند 1302فرمان تاسیس نیروی دریایی از طرف رضاخان صادر گردید. در همین سال کشتی های کوچک سفیدرود و چالوس خریداری و در بندر پهلوی(انزلی)پهلو گرفتند. در سال 1303 سه کشتی متعلق به «شیخ خزعل» در اختیار دولت ایران قرار گرفتند. علاوه براین در سال 1307دو افسر دریایی ایتالیایی به نام های «ماژر دزان» و «لوییجی دلپراتو» برای سامان دادن به دفتر نیروی دریایی ایران که تازگی در تهران افتتاح شده بود استخدام گردیدند و در همین سال بود که نخستین گروه از افسران ایرانی نیز برای فرا گرفتن فنون دریایی به ایتالیا اعزام شدند.

در این پروسه دولت ایران در سال 1310 دستور ساخت 6 ناو جنگی بزرگ را به کارخانه های کشتی سازی ایتالیا داد و برای آمادگی خدمت در این ناو های جنگی 250 سرباز وظیفه از اهالی خرمشهر و آبادان از میان کسانی که با امور دریانوردی و کشتی رانی سروکار داشتند برگزیده شدند و تحت نظر سه افسر ایرانی به سرپرستی سرگرد غلامعلی بایندر رهسپار ایتالیا شدند. سربازان طی یک دوره 14 ماهه در ایتالیا تعلیمات جاشویی و ناوبری را فراگرفتند و با درجات سرناوی و مهناوی آماده کار گردیدند. افسران سرپرست هم در دفاتر وزارت دریاداری ایتالیا به فراگرفتن کار های مربوط به نیروی دریایی پرداختند. در شهریور 1312 شش فروند کشتی سفارشی ایران در ایتالیا با حضور افسران و ملوانان ایرانی به آب اندخته شد و در مهر ماه این کشتی ها با نظارت فرماندهان و تکنسین های ایتالیایی و ایرانی به طرف ایران حرکت کردند و در چهارم آبان ماه وارد آبهای ایران شدند.[6]

برای ایجاد نیروی دریایی شمال نیز نخستین گام در سال 1306 برداشته شد. در این زمان کشتی سفید رود و چالوس در اختیار ایران قرار داشت و سپس سه ناوچه 32 تنی مسلح به توپ های 47 میلی متری و مسلسل های سنگین از ایتالیا خریداری شد و در بندر انزلی لنگر انداخت. در سال 1915 ناو شهسوار ساخت هلند به ظرفیت ششصد تن به نیروی دریایی شمال افزوده گردید.[7]

در 13بهمن ماه 1307 سفارش ساخت 4 ناوچه مسلح از جانب ایران به ایتالیا داده شده است. از قرار معلوم به نظر می رسد که ترکیه نیز در ساخت این ناوچه ها مشارکت داشته است. در 13آبان ماه 1311 رضا شاه به همراهی جعفر قلی خان اسعد وزیر جنگ و دریادار با کشتی پلنگ که یکی از ناو های توپدار ششگانه است و اخیراً از ایتالیا به خلیج فارس رسیده، از بندر بوشهر حرکت کرد. در این سفر بندر جدید شاهپور که منتهی علیه جنوبی خط راه آهن دولتی است افتتاح گردید.[9] در این دوره رضاشاه خواهان حضور بیشتر نیروهای دریایی ایران در برقراری امنیت خلیج فارس بود. بسیاری از ملیون نیز خواستار تصرف مسقط توسط نیروی دریایی جدید بودند عاملی که باعث ترس شیوخ منطقه شده بود. اما مسئله اصلی وابستگی این نیرو و صنایع مرتبط با آنها به کشور های بیگانه بود. مسئله ای که در دوره محمد رضاشاه پهلوی نیز و با وجود تلاش های بسیار برای ارتقای نیروی دریایی ایران همچنان عمده تجهیزات این نیرو وارداتی بود و تسلیحاتی که توسط این نیرو مورد استفاده قرار می گرفت از کشور های غربی به خصوص ایالات متحده خریداری شده بود. علاوه براین بعد از وقوع انقلاب اسلامی ایران بسیاری از تجهیزات خریداری شده به ایران تحویل داده نشد.