به گزارش گروه وبگردی باشگاه خبرنگاران جوان، یک خبرنگار ایرانی به نام علی نورانی در توکیو از مواجهه ژاپنی‌ها با وسایل قدیمی شان و فرهنگ فروش وسایل دست دوم می‌گوید:

دیروز رفتم دو تا تکه بزرگ از وسایل نیو را دادم امانت فروشی. این فروشگاه تحت نظر شهرداری است. البته از یک ماه قبل وقت گرفته بودم، چون تعداد زیادی در نوبت بودند. در ساختمان ۲۰ واحدی ما یک واحد هم ماشین ندارد؛ بنابراین ظهر رفتم و از مغازه یک چرخ دستی قرض گرفتم تا وسایل را ببرم. گفت شما ساعت ۲:۲۰ نوبت دارید برای تحویل وسایل! یک صبح تا ظهر وقتم گرفته شد به تمیز کردن صندلی و جامپر ژاپنی‌ها روی تمیزی بسیار حساس هستند.

جالب‌تر آن‌که مغازه از من ودیعه هم گرفت! می‌دانید چرا؟ چون این‌جا برای دور انداختن وسایل بزرگ باید پول پرداخت کنید. ودیعه گرفتند که نگذارم و بروم. یعنی اگر فروش نرفت و من فرار کردم پول بازیافتش را گرفته‌اند. این فروشگاه چهار هفته جنس را نگه می‌دارد. بعد از چهار هفته اگر فروش رفت که سهم خود را بر می‌دارد. ۵۸ درصد به صاحب جنس می‌رسد، ۴۲ درصد هم به فروشنده. اگر به فروش نرسد جنس را به صاحبش پس می‌دهند. اگر بعد از دو هفته هم خبری از مشتری نشد، قیمت را پایین می‌آورند.

بعضی‌ها با تعجب می‌گویند ژاپن و سمساری؟

دوستی در توئیتر نوشته است: «علی جان! افراد زیادی از فامیل ما در دهه ۶۰ و اوایل ۷۰ رفتن ژاپن کار کردن، اونا میگن ژاپنی‌ها وقت جابه جایی، اثاثاشونو می‌ریزن دور، جوری که می‌تونی برداری. عجیبه این آدما چرا باید از سمساری چیزی بخرن؟» بله. باید عرض کنم دوره بیرون گذاشتن وسایل سالم دیگر تمام شده است. حالا باید پول بدهی تا شهرداری یا شرکت‌های خصوصی وسایلت را ببرند. ‏

در ضمن جنس ۲۰ ساله موقع اثاث‌کشی با وسایل بچه فرق دارند. مثلا صندلی بچه را ۲۰۰ دلار خریدیم و کمتر از یک سال استفاده کردیم. هیچ فردی در ژاپن چنین جنسی را دور نمی‌اندازد. من در این مدت دیده‌ام همسایه‌ها و مردم چه چیز‌هایی بیرون می‌گذارند. تازه برای بازیافت و بردنش هم پول داده‌اند. یخچال و مایکروفر و ... هم دیدم، ولی هیچ‌کدام تعریفی نداشته‌اند. من برای دور انداختن یک یخچال کوچک و یک تلویزیون حدود ۵۵۰۰ ین (۵۰ دلار) پول دادم. یعنی پول دادم تا بتوانم آن را دور بیندازم. هر دو هم کار می‌کردند. کمی ایراد داشتند، اما تعمیر کردن وسایل در ژاپن بسیار گران تمام می‌شود. ما اصلا تعمیرکاری برای یخچال و تلویزیون‌مان پیدا نکردیم. ‏موقع آمدن کسی که در ژاپن کار کرده بود هم همین را به من می‌گفت. در هر محله یک جایی هست که وسایل خوب رو آن‌جا رایگان می‌گذارند.

من آن زمان یک کمد و یک ضبط استریو نو برداشتم. اما باید عرض کنم که الان دیگر چنین چیزی نیست. حتی امانت‌فروشی‌ها هم خیلی ارزان نمی‌فروشند.

منبع: روزنامه خراسان