گزارش‌ها و آمارهای مربوط به حوادث جاده‌ای در سال‌های اخیر بویژه در شهریور ماه‌ها که اوج سفر‌های تابستانی است نشان می‌دهد به دلایل مختلف میزان تصادفات رانندگی و تلفات ناشی از آن در کشورمان رو به افزایش بوده و حتی از استاندارد‌های جهانی فرا‌تر است، به‌طوری که همین مسأله هر سال هزینه‌ها و خسارت‌های مالی و جانی سنگینی را به شهروندان و جامعه تحمیل می‌کند.

به اعتقاد کارشناسان اگر این اتفاقات و حوادث‌ به وقوع پیوسته به صورت ریشه‌ای و بر پایه مطالعات علمی و تجربیات جهانی رصد و مورد آسیب شناسی جدی کارشناسان و متولیان امر قرار گیرد به‌طور حتم آمار این‌گونه سوانح و حوادث ناگوار جاده‌ای کاهش پیدا خواهد کرد،به شرطی که همه دستگاه‌ها و سازمان‌های مرتبط با تصادفات جاده‌ای به جای متهم کردن یکدیگر و شانه خالی کردن از بار مسئولیت در جهت کاهش و اصلاح این معضل اجتماعی گام‌های اساسی و جدی بردارند.
یکی از اقداماتی که می‌بایست از سال‌های قبل صورت می‌گرفت آموزش است چرا که به گفته کارشناسان در تصادفات رانندگی جاده، وسیله نقلیه، انسان و محیط چهار عامل اساسی است. بنابراین اگر بخواهیم این چهار عامل را درجه‌بندی کنیم به این نتیجه خواهیم رسید که 30 درصد از عوامل حوادث جاده‌ای مربوط به محیط، خودرو و جاده است و 70 درصد دیگر عامل انسانی است.
حال اگر این مسأله را دقیق‌تر بررسی کنیم درمی‌یابیم که اصلی‌ترین دلیل تصادفات این روزها در جاده‌های کشور عامل انسانی است.
نکته دیگری که باید به آن اشاره کرد این است از سال 1305 که خودرو وارد ایران شده تا به امروز متأسفانه ما نتوانستیم فرهنگ‌سازی کنیم. چطور برخی خانواده‌ها نوجوانانشان را دست افرادی می‌دهند که تعلیم رانندگی ندیده‌اند، رانندگی فقط یک کتاب خواندن و یاد گرفتن اصول حرکت ماشین نیست. در این باره هم پلیس مقصر نیست. ما از دوران کودکی تا دانشگاه نتوانستیم این موضوع را به جوانان و نوجوانان آموزش دهیم.
آنها مهارت لازم را درباره فرهنگ رانندگی ندارند. صدا و سیما و مطبوعات آموزش لازم را ندادند حالا چرا باید پلیس را مؤاخذه کنیم. پلیس ناظر این رفتار است آموزش دهنده که نیست. این آموزش هم توسط سازمان مربوطه باید داده شود، وزارت آموزش و پرورش و وزارت علوم باید متولی آموزش باشند.
با این اوصاف حالا که اتفاق افتاده همه همدیگر را مؤاخذه می‌کنند. بالاخره یک سازمان باید بیاید و بگوید من مسئولیت کاهش تصادفات را برعهده دارم، این سازمان هم‌اکنون در کشور ما وجود ندارد.
تمام کشورهای پیشرفته درباره این موضوع متولی دارند، اگر فردی در کشور اروپایی از چراغ قرمز رد شود چطور با جدیت با او برخورد می‌شود اصلاً تا مدت‌ها اجازه رانندگی به فرد نمی‌دهند اما در ایران وضعیت چگونه است؟
مردم ما اگر ببینند جایی پلیس ایستاده با چراغ به همدیگر علامت می‌دهند، ما خودمان قانون را دور می‌زنیم. همین می‌شود که قانون رانندگی هم برای ما مسخره به‌نظر می‌رسد.
به نظرم باید در این زمینه فعالیت جدی‌تری انجام شود و پیشنهاد می‌کنم که رئیس‌جمهوری، رئیس شورای عالی ترافیک یا تصادفات شود تا او بتواند با جدیت وظایف سازمان‌ها را به آنها گوشزد کند
و در نهایت پلیس در کنار این سازمان ناظر فعالیت‌ها باشد. ما با امتحان دادن یک کتاب آیین‌نامه راهنمایی و رانندگی نمی‌توانیم مردم را با فرهنگ رانندگی آشنا کنیم.
*مدرس دانشگاه
منبع: روزنامه ایران 22/06/1396
 

ایرنا