معضل آلاینده های زیست محیطی امروزه در شهرهای مختلف جهان همچنان قربانی می گیرد و نه تنها بر جسم مردم، بلکه بر روح و کار افراد در جامعه اثر گذاشته و هزینه های مضاعفی را برای هر کشوری رقم می زند.

بحث مربوط به بنگاه های اقتصادی نیز که سودآوری را با بهره وری در هم آمیخته و محیط های کسب و کاری را سود آور دانسته و می داند و بهره وری در آن حرف اول را می زند نیز خارج از این حیطه نیست.

کارمندان در مشاغل مختلف اجتماعی اعم از اداری، خدماتی، توزیع و تولید نیز رأس این حرکت بوده و هستند.

کارمندی که به موقع در سر کار حاضر شده و شروع به فعالیت می کند و در موقع مشخص محل کار خود را ترک و در کمترین زمان ممکن به خانه خود می رسد، ضمن استراحت کامل در موعد مقرر، فردای آن روز با داشتن انگیزه‌ای کافی جهت انجام کار، کمترین میزان استرس را به کار و انجام امور محوله وارد می‌کند.

حال شهری را در نظر بگیرید که شهروندان جهت انجام کارهای روزمره خود در ترافیک سنگین حرکت کرده و چندین ساعت از اوقات مفید روزانه خود را صرف ماندن در ترفیک می کنند و مسیر رفت و برگشت خود را با تاکسی سواری، مترو، خطوط تندرو طی کرده و در مبدا و مقصد با جسمی خسته و بی حوصله، روز را طی می کنند و برعکس این موضوع را در نظر بگیرید که شهروندی در شهری به دلیل یکپارچگی خطوط حمل و نقلی کمترین زمان را صرف تردد می کند که علی رغم دوری مسافت به علت یکپارچه بودن حمل و نقل و در یک کلام، شهری بر پایه خطوط تردد کند.

شهری که امکان جابجایی مسافر و بار در آن به علت تلاقی خطوط به یکدیگر کمترین زمان و انرژی ممکن را از او می گیرد.

پس اگر بتوانیم در توسعه پایدار، ریل پایه را نیز جزء ملزومات یک طراحی شهری در آورده و آن را اجرایی و عملیاتی کنیم، شهر و شهروندی را شاهد خواهیم بود که با کمترین استرس بین محل زندگی و کار خود در تردد است... بنابراین فراموش نکنیم، تهرانی را که تا چندی پیش برای رفتن از میدان انقلاب تا بازار بیش از ۹۰ دقیقه وقت صرف می کردیم، اینک به یمن وجود مترو، شاید کمتر از ۲۰ دقیقه به مقصد می رسیم....

همچنین افزایش قابل توجه خودرو در مسیر تهران به کرج تا بدانجا رسیده بود که همیشه چهره‌های عصبی و کلافه، چک کردن مداوم ساعت و غیره ... به یکی از کلیشه‌های بزرگ ترافیک و حجم خودروها در این مسیر تبدیل شده بود که خوشبختانه با راه اندازی قطارهای حومه ای، مترو و.... بخش قابل توجهی از ترافیک بزرگراهی در این مسیر مهار شده است بطوریکه در گذشته از تهران به کرج ۱۲۰ دقیقه زمان می برد اما با قطار و مترو این مسیر امروزه به ۴۰ دقیقه رسیده که نشان از وجود شهری بر پایه ریل بوده است.

 

منبع: شرکت راه‌آهن جمهوری اسلامی ایران