رقابت فرودگاهی از دو جنبه‌ ملی و بین‌المللی برای برنامه ریزان و سیاست‏گذاران هوانوردی اهمیت دارد. در سطح بین‌المللی شامل رقابت فرودگاه امام (ره) و دبی جهت توسعه شبکه پروازی و درآمد ناشی از آن و در بعد ملی رقابت فرودگاه‌ها جهت توسعه تجهیزات و ابنیه خود می باشد. 

در حال حاضر تحولات صنعت فرودگاهی باعث تغییر محیط کسب و کار صنعت از انحصار زیرساخت به محیط رقابتی شده است و رقابت‌ فرودگاه‏ها در قالب‌های زیر مشاهده می‌شود: 
1- رقابت در جذب مسافران جدید یا خدمات بار 
2- بین فرودگاه‌ها با حوزه نفوذ مشترک
3- بین فرودگاه‌های مرکز شبکه پروازی و فرودگاه‌های متوسط 
4- بین فرودگاه‌ها در حد واسط شهری بزرگ
5- رقابت از طریق گسترش خدمات
6- رقابت بین پایانه‌های مسافری یا باری در یک فرودگاه 

با این وجود رقابت منحصراً باعث افزایش بهره وری نمی‌شود، رقابت ممکن است به منظور جذب بودجه، یارانه‌های دولتی، کمک‌های دولتی یا سایر شیوه‌های تأمین مالی از دولت باشد. این شیوه رقابت غیر سازنده و غیر مفید است. 

از سوی دیگر در برخی کشورها (تا حدودی ایران)، خط مشی توسعه زیرساخت‌های فرودگاهی از سوی دولت تعیین و به موجب آن ساخت و توسعه فرودگاه بر اساس مدل‌های اقتصادسنجی کلان مشخص می‌شود. در حالی که نهادهای تجاری (اتاق بازرگانی) و رقابتی (شورای رقابت) از این برنامه ریزی انتقاد کرده اند که چنین شیوه‌ای رقابت بین فرودگاه‌ها را نادیده می‌گیرد. 

این در حالی است که زمانی که رقابت بین فرودگاه‌ها آزاد شد، فرودگاه‌ها تسهیلات خود را بر اساس استعداد و مزیت رقابتی خود توسعه می‌دهند و از رقابت غیرمفید و غیر سازنده امتناع شده و قاعده حمایت دولت از فرودگاه‌ها نیز عوض می شود.

وبلاگ تین نیوز، علی کجباف