پارکینگ های حاشیه ایستگاه های مترو (دوچرخه، موتورسیکلت، سواری) چه تاثیری در استفاده بیشتر از حمل و نقل عمومی دارد؟

1-  هرآنچه راحتی، اطمینان، اعتماد، سرعت عمل و کیفیت خدمات حمل و نقل عمومی را افزایش دهد بر استفاده بیشتر از حمل و نقل عمومی اثر می گذارد.

2- هر چه عرضه بیشتر باشد تقاضا نیز بیشتر است. مشکل در مناطق مرکزی شهر است که این امر سبب روی آوردن بیشتر به سواری می شود.

3- این مفهوم که اگر عرضه پارکینگ زیاد شود تقاضا برای خودرو سواری بیشتر خواهد شد درست است اما در صورتی که پارکینگ ارزان در اختیار مردم باشد. پارکینگ بخشی از سیستم حمل و نقل شهری محسوب می گردد. نبود پارکینگ یعنی داشتن سیستمی ناقص. اما مشکل اینجاست که ساخت پارکینگ در مناطق مرکزی شهر بسیار پرهزینه است و برای بخش خصوصی با نرخ های رایج فعلی اقتصادی نخواهد بود. خوب است مقایسه ای بشود در سایر کشورها که آیا آنها مشکل کمبود پارکینگ دارند یا با سیاست های قیمت گذاری محدودکننده آن را کنترل می کنند. باید این اختیار به شهروندان داده شود که از اتومبیل شخصی حتی در مناطق مرکزی نیز استفاده نمایند اما هزینه های گزاف آن را نیز بپردازند. روی دیگر سکه این است که کلا ساخت پارکینگ متوقف شود. این سیاست غلطی است و عواقب آن بر روی روانی حمل و نقل اثر منفی خواهد داشت. ممکن است گفته شود که اتفاقا این خوب است که خودرو سواری با دردسر در شهر تردد نماید تا در استفاده از آن تردید شود. این هم یک سیاست است اما نتیجه بخش نیست. دو راه حل اساسی داریم: اول توسعه حمل و نقل عمومی و دوم استفاده از مکانیزم های قیمت گذاری و رژیم معابر. هرکدام از این دو راهکار به تنهایی جواب نخواهد داد.
از طرفی وجود پارکینگ در پارک سوارها و ایستگاه های مرکزی حمل و نقل عمومی نظیر مترو در ورودی مراکز تجاری شهر هم بسیار اهمیت دارد. انتظار اینکه از در منزل دسترسی به حمل و نقل عمومی در مدهای مختلف آن مهیا باشد چندان معقول نیست و لذا حمل و نقل ترکیبی ( ترکیبی از خودرو شخصی و حمل و نقل عمومی) الزامی می شود. در این حالت است که نقش پارکینگ های واسط بیشتر نمایان می گردد.

4- مترو یک وسیله جابجایی مسافر با ظرفیت بالا و در مسیرهای پر تردد است (حمل و نقل انبوه). بنابراین هنگامی این وسیله کارا خواهد بود که در سطح زمین بتوانیم انبوه مسافرین را جمع و پخش نماییم. به عبارتی، مترو در هماهنگی با روش های حمل و نقل دیگر تکمیل می گردد و وسیله نقلیه شخصی بخشی از این سیستم است.

5- می توان حمل و نقل ترکیبی را به حمل و نقل شهری توسعه داد.حمل و نقل موفق این است که شهروند بتواند مبدا و مقصد را اگر لازم باشد با چند وسیله نقلیه طی کند. کجا الزام شده که مسافر شهری باید همه مسیر را با فقط یک وسیله (مثلا مترو) طی کند؟ البته ایده آل نیست اما چه اشکال دارد که مسافر بخشی ازمسیر مورد نظرش را با وسیله شخصی طی کند؟ اتفاقا این نشانه انعطاف پذیری سیستم حمل و نقل است. تا وقتی سیستم حمل و نقل عمومی پوشش کامل پیدا نکرده این امر اجتناب ناپذیر است. اینجاست که وجود پارکینگ در نزدیکی ایستگاه های مترو لازم می شود. البته گرانی زمین در مرکز شهر احداث پارکینگ در ایستگاه های مترو را سخت می کند. یادمان باشد که پارکینگ می تواند مختص مسافران مترو نباشد. معمولا مسافران مترو، مسافران اتوبوس و آورندگان خودروهای شخصی در مرز محدوده ترافیک همه مشتری این پارکینگ ها هستند.

6- همگی با اصطلاح پارک سوار (Park & Ride)  آشنا هستیم. این یعنی بخشی از سیستم حمل و نقل شهری می تواند استفاده از وسیله نقلیه شخصی باشد. البته معمولا پارک سوارها در حاشیه شهرها و محل ایستگاه های اصلی حمل و نقل عمومی قرار دارند تا مردم بتوانند از انواع سیستم های حمل و نقل برای رسیدن به مقصد استفاده نمایند. این سیاست زمانی جواب می دهد که هزینه ورود وسیله نقلیه شخصی به داخل محدوده شلوغ شهر از جمله پارکینگ ها قابل توجه بوده و سیستم حمل و نقل عمومی هم کارآمدی لازم را داشته باشد.

تین نیوز