ترابر نیوز:

از دیرباز فعالیت در دریا و امرار معاش در این پهنه و برخورداری از نعمت‌های موجود خداوندی هدف اصلی بومیان منطقه بوده که بیشتر یا صیاد بودند و یا از طریق دریا به تجارت می‌پرداختند، لذا با توجه به گذشت زمان و پیشرفت روز افزون تکنولوژی شناورهای دریایی برای انجام فعالیت‌های تجاری و صیادی و مسافری، مدرن‌تر شده و افراد زیادی رو به سرمایه‌گذاری در این عرصه آورده‌اند و هرروز به تعداد شناورهای مدرن افزوده می‌شود.

همچنین طی سالیان گذشته با کمک سازمان بنادر و دریانوردی و با پرداخت تسهیلات، تعداد مالکین شناورها رو به فزونی نهاده است اما مسئله اینجاست که هیچ ارگانی زیرساخت‌های مورد نیاز آتی را پیش بینی و مهیا نکرده است. با توجه به عضویت فعال ایران در سازمان جهانی دریانوردیIMO و الزام به اجرای کنوانسیون‌های مختلف که متأسفانه بسیاری از مالکین اطلاعات جامعی از آن ندارند، روز به روز مشکلی بر مشکلات شناورها اضافه می‌شود.

حال با توجه به اینکه مالکین در ابتدا خوشحال از یک سرمایه‌گذاری سودآور و مسرور از اینکه حداقل برای 8 نفر ایجاد اشتغال کرده‌اند، پا به این عرصه می‌گذارند. اما با توجه به ضرورت اجرای آیین‌نامه‌های متعدد که البته هیچ شکی در لزوم اجرای آن وجود ندارد، مشکلات کم کم نمایان می‌شود و بدون شک در آینده‌ای نزدیک کشتی‌های با GRT زیر 500 تن برای حمل بار و هر نوع فعالیتی علاوه بر معطلی 3 تا 4روزه که قبلاً وجود داشت و بر طبق این آیین‌نامه‌ها جهت استفاده الزامی ازپرسنل شاید نتوانند به فعالیت خود ادامه دهند و از کار در این زمینه دست بردارند.

حال سخن اینجاست که پس از گذشت نزدیک به ده سال ازنوسازی شناورها، ساخت و وارد کردن آن‌ها، چقدر در تربیت و پرورش نیروی متخصص در این زمینه موفق عمل کرده‌ایم و یا اینکه دانشکده‌های ما چه تعداد فارغ التحصیل در این رشته‌ها داشته‌اند؟با توجه به این که این همه صحبت از بیکاری و اشتغال شده آیا سازمانی که متولی عرصه دریا و دریا نوردی می‌باشد اقدام مؤثری جهت ایجاد اشتغال در دریا برای نسل جوان نموده است ؟ قاعدتاً خیر! در حال حاضر الزاماً روی هر شناور 8 نفر فعالیت دارند که به ترتیب عبارتند از: 1- ناخدا 2- افسر دوم 3-مهندس موتور 4-دو نفر کمک مهندس و سه نفر ملوان که این افراد پس از طی 45 الی 90 روز کار، به علت دوری از خانواده و سختی کار در دریا ناگزیر به مرخصی فرستاده می‌شوند.

حال جایگزینی این افراد به بزرگ‌ترین مشکل مالکین مبدل می‌شود. زیرا نیروی آموزش دیده جایگزین وجود ندارد و حتی اگر نفرات دومی توانایی جایگزینی نفرات اصلی را داشته باشند، قطعاً مدرک مربوطه را ندارند و این درست زمانی است که سازمان بنادر به دلیل عدم رعایت گواهی حداقل خدمه، از ادامه فعالیت شناور جلوگیری به عمل می‌آورد و اینجاست که مالک شناور بعد ازچندین روز معطلی، خسارت مالی زیادی را متحمل خواهد شد و همچنان که شاهد هستیم؛ پس از مدتی مالکین کشتی‌های خود را درساحل مخصوص بندرعباس رها کرده و رو به فعالیت‌های دیگر می‌آورند.

حال با توجه به تأسیس مراکز آموزش دریانوردی توسط بخش خصوصی و با توجه به بیکاری بی‌شمار جوانان، چرا افراد جذب این مراکز نمی‌شوند. آیا اداره کار و امور اجتماعی و سازمان تأمین اجتماعی با این مراکز آموزشی ارتباط مناسبی را ایجاد نموده‌اند و یا اقدام مؤثری جهت ثبت نام نیروهای جویای کار و یا راهنمایی آن‌ها جهت مراجعه به این مراکز انجام داده‌اند؟ این سؤالی است که باید از مسئولین ذی‌ربط پرسید.

* مدیرعامل شرکت بویه سبز عضو اتحادیه مالکان کشتی ایران:علی اکبری