چنانچه شهر 8 میلیون نفری چون تهران در 500 برج 100 طبقه ساکن می شدند چه اتفاقی رخ می داد؟ مساحت شهر از 70 هزار هکتار به 1000 هکتار کاهش می یافت یعنی مردم بدون نیاز به خودرو در مکان های مد نظر تردد می کردند. هر برج در یک زمین 20 هزار متری احداث می گردید و حداقل نیمی از این زمین به فضای سبز اختصاص می یافت
طبقه زیرین برج به امکانات تفریحی از قبیل استخر شنا، سالن ورزشی  و بدن سازی و...اختصاص می یافت  شهر تهران در چنین حالتی چقدر زیبا و دوست داشتنی بود. ساختمان های بلند و با قابلیت تحمیل زلزله های بزرگ به مردم آرامش می داد
احتمال دارد جمعیت تهران طی 10 سال آینده به 20 میلیون نفر برسد لذا از هم اکنون باید برای این جمعیت برنامه ریزی نمود.
شهرداری می بایست مشوق هایی به برج سازان در محدوده اصلی شهر ارائه نماید مثلا عوارض شهرداری برای ساختمان های از 10 طبقه به بالا پلکانی کاهش یابد و سایر مشوق ها از طرف دولت و شهرداری تصویب و نهادینه شود تا برج سازان با اطمینان خاطر شروع به خرید واحد های فرسوده و تبدیل آنها به برج های زیبا و بلند نمایند.
مزیت برج سازی در شهر های بزرگ بسیار زیاد است نجات از معضل جانکاه ترافیک و آلودگی هوا و هزینه های حمل و نقل و اصراف انرژی بخشی از این مزیت ها می باشند
دنیا این سیاست را در حوزه مسکن در پیش گرفته و ما نیز چاره ای جز توجه ویژه به برج سازی در شهرهای بزرگ نداریم