تین نیوز سعید قصابیان* :

به نام خدا. به اطلاع خانم معلم محترم و همکلاسی های عزیز می رسانیم که پدر ما مهندس راه آهن است. پدر ما می گوید قطار سریع السیر می تواند با سرعت 400 کیلومتر بر ساعت برود. بلکه 500 کیلومتر. پدر ما می گوید قطار سریع السیر روی هوا راه می رود. چرخ و ریل را به آهنربا وصل می کنند که قطب های همنام دارند. طبق اصل فیزیک، قطب های همنام همدیگر را دفع می کنند و قطار از روی ریل بلند می شود. نیروی اصطحکاک از بین می رود. آن وقت با یک فوت می توانید قطار به آن سنگینی را هل بدهید.

پدر ما بچه آبادان است و بعد از جنگ آواره شده و به تهران آمده اما هر چند وقت یک بار فیلش یاد نخلستان می کند. در همان اوائل جنگ توپ به خانه شان خورده و خواهر چهار ساله اش مجروح شده. عمه ما هنوز هم یک دستش کار نمی کند و مجرد است. پدر ما در جنگ هم بوده و در عملیات حصر آبادان و بیت المقدس جنگیده.  

پدر ما می گوید باید یک قطار سریع السیر درست کنیم که تهران تا آبادان را سه ساعته برود. پدر ما می گوید این کشور و انقلاب یک قطار سریع السیر به مردم خوزستان بدهکار هستند. پدر ما برای این حرفش دلیل اقتصادی دارد. می گوید آبادان و خرمشهر و اهواز و دزفول پر هستند از جاذبه های گردشگری. پدر ما می گوید ما همه قطعات قطار را در ایران می سازیم. پرسیدیم پدر بزرگوارم، مگر ما تکنولوجی ساخت قطار داریم؟ پدر گفت: پسر عزیز وارم ما تکنولوجی قطار که سهل است، تکنولوجی ساخت هواپیماهای پهن پیکر را هم داریم. گفتیم پدر بزرگوار پس چرا این هواپیمای پهن پیکر پرواز نمی کند؟ پدر دست نوازش بر سر ما کشید که پسر عزیز وارم، قضیه از این قرار است که سرعت علم در آبادان آنقدر زیاد شده که ما نگران عقب ماندن بقیه دنیا هستیم. برای همین فعلا این هواپیما را قایم کرده ایم تا بقیه کشور ها به ما برسند. در موقع مناسب رونمایی می کنیم. ما به پدر خودمان افتخار می کنیم.  

پدر ما خاطره تعریف می کند که قبل از جنگ همیشه برای پیک نیک می رفته اند لب شط و بلم سواری و گُل کوچک و آتش و کباب و نوشیدنی و بزن و بکوب. پدر ما مطمئن است که آن قدر توریست به آبادان می روند که خرج ساخت راه آهن در می آید. پدر ما از دست نمایندگان خوزستان عصبانی است که چرا در مجلس نمی روند قانون تصویب کنند برای ساخت قطار سریع السیر تهران - آبادان. پدر ما می گوید اینها بی عرضه هستند و زورشان به نماینگان زبل شهرهای دیگر نمی رسد.

پدر ما تعریف می کند که پدر و مادرش هم توی یکی از این پیک نیک ها همدیگر را پیدا کرده اند. مادر پدر ما می رود لب شط برای شستن ظرف ها که پدر پدر ما او را می بیند و در همان اولین نگاه صد دل عاشق او می شود. پدر پدر ما می رود سراغ مادرش که الا و باالله من آن دختر را می خواهم و با انگشت محل پیک نیک خانواده مادر پدر ما را نشان می دهد. مادرش هم می رود سراغ مادر مادر پدر ما و می گوید ما دختر شما را می خواهیم و هر چه مادر مادر پدر ما می گوید که دختر ما قصد ادامه تحصیل دارد به خرجش نمی رود. خلاصه آدرس می گیرند و هفته بعد می روند خواستگاری و شیرینی خوران و عقد در ماه بعد و عروسی در دوم فروردین. پدر ما می گوید دنیا را چه دیدی، شاید همین سعادت نصیب تهرانی هایی که به آبادان می روند هم بشود. کسی از وصلت با خوزستانی ها ضرر نکرده. پدر ما تعریف می کند که قبل از جنگ آنقدر مسافر از همه جای کشور در ایام عید به خرمشهر و آبادان می آمدند که جای اقامت پیدا نمی شد و در چادر می خوابیدند یا می رفتند منزل فامیل. 

آبادان و خرمشهر جاذبه های دیگری مثل بلم سواری روی شط و اولین پالایشگاه نفت خاورمیانه و اولین پمپ بنزین ایران و اولین تیم فوتبال ایران و محله بوارده و بریم و منازل بنگله و بازار سیف و صفا و خیابان ساحلی و پل خرمشهر و رود بهمنشیر و سینما رکس و نِی همبون و رقص بندری و ماهی صبور و نخلستان و خارَک و عینک ریبن و دمپایی ابری و از همه مهمتر هوای بهشتی در نیمه دوم سال را دارند.

پدر ما می گوید کشور برزیل قبلا مستعمره آبادان بوده است. دویست سال پیش فردی به نام پدرو به بارگاه ناخدا حیدر حاکم وقت آبادان شرفیاب شده و درخواست استقلال می کند. ناخدا حیدر هم مثل همه آبادانی های لارژ  و با کلاس با درخواست پدرو موافقت نموده، وی را با خلعت و طلا و حکم پادشاهی روانه مملکتش می کند. هنوز هم پیوند های فرهنگی بین آبادان و برزیل محکم است .دولت برزیل یک کنسولگری و وابسته فرهنگی در آبادان دارد.

پدر ما می گوید مسافران می توانند صبح یک روز جمعه ساعت 7 در ایستگاه راه آهن تهران سوار قطار بشوند و 10 صبح در ایستگاه بازار ماهی فروشان آبادان پیاده بشوند. در قطار برای صبحانه با شیربرنج و سرشیر و سیلون دزفول از آنها پذیرایی می شود. این قطار در دزفول و اهواز و خرمشهر هم ایستگاه دارد. کلا پنج ایستگاه. این قطار تونل های طولانی و زیبا در زاگرس را در می نوردد و در دشت خوزستان به سطح می آید. توریست ها می توانند در آبادان و خرمشهر تابی بخورند و بازدید کنند و بلم سواری و خرید کنند و ناهار میل کنند و اگر در استادیوم بازی بود بروند برای تشویق و مشاهده هنر نمایی طلائی پوشان صنعت نفت .بعد از ظهر از بازار ماهی فروش ها، زبیدی و شوریده و حلوا و سرخو و صبور بخرند و در یونولیت بگذارند و با یخ پر کنند و به همراه سوغاتی ها و خوشه های خارَک ساعت هفت بعد از ظهر خودشان را، به ایستگاه راه آهن سریع السیر برسانند. منوی شام قطار برگشت عبارتست از قلیه ماهی، میگو و انواع ماهی های جنوب به صورت کبابی و سرخ کرده و سوخاری با سس مخصوص سر آشپز و انواع پیش غذا و دسر و نوشیدنی های حلال، همراه موزیک لایت و رقص نور .یک روز دل انگیز.

پدر ما می گوید مردم اصلا از بابت قیمت بلیت نگران نباشند. شهردار آبادان نصف قیمت بلیت تقبل می کند. پدر ما می گوید وصف العیش، نصف العیش.

این بود انشای ما در باره قطار سریع السیر تهران - آبادان.

* کارشناس حمل و نقل