تین نیوز

کارشناس حمل و نقل دریایی با تاکید بر لزوم تعیین استراتژی مشخص در صورت تداوم کاهش سطح تراز دریای خزر ( دریای مازندران ) ، نوآوری در ساخت شناورهای جدید با آبخور کمتر را یکی از این استراتژی ها ذکر کرد.

به گزارش تین نیوز، نوروز بهاء به خبرنگار ما گفت:  در پی تغییرات اقلیمی اخیر که اروپا را هم تحت تاثیر خود قرار داد موجب شد دو رود مهم و قابل ناوبری این قاره  یعنی راین و دانوب که نقش به سزایی در حمل و نقل درون سرزمینی دارند با کاهش سطح تراز آب مواجه شوند.

وی افزود: به دنبال ایت تغییرات ایجاد شده،  تعدادی زیادی از شناورها مجبور شدند برای ادامه فعالیت خود  ظرفیت بارگیری خود را کاهش دهند.

او ادامه داد: این امر خسارت زیادی به شرکت های کشتیرانی وارد کرد و دو کشور آلمان و مجارستان بیشترین آسیب را از کاهش سطح تراز متحمل شدند.

این کارشناس تاکید کرد: مرکز مطالعه و تحقیقات مشترک اتحادیه اروپا در سال 2016 گزارشی تحت عنوان تاثیر کاهش سطح تراز آب رود دانوب و محدودیت های ناوبری در آن منتشر کرد و یکی از راهکارهای برون رفت از این بحران را ساخت و طراحی شناورهایی با وزن کمتر و آبخور بیشتر برشمرد.

بهاء گفت: در حال حاضر سطح تراز آب دریای مازندران  به منفی 28 متر رسیده است و بسیاری از کشتی های بزرگ بخش قابل توجهی از ظرفیت بارگیری خود را از دست دادند و در صورت تداوم کاهش سطح تراز قادر به ادامه فعالیت نخواهند بود.

وی افزود: با توجه به عمق کم  مناطق شمالی دریای مازندران کشتی ها با آبخور کمتر از 4 متر ( 3.7)  قادر به عبور از کانال ولگا کاسپی( Volga-Caspi canal) هستند و بسیاری از کشتی های ایرانی و روسی تنها از  70 درصد از  ظرفیت بارگیری خود بهره می برند که این امر منجر به حذف کشتی های بزرگ و ظهور کشتی کوچک تر خواهد شد و به عبارتی بازگشت به دهه چهل شمسی.

او عنوان کرد: اگرچه شاید اقدام به لایروبی و تعمیق سازی  بتواند در کوتاه مدت چاره ساز باشد، اما با توجه به تداوم کاهش سطح تراز از منظر اقتصادی و زیست محیطی زیان آور خواهد بود بنابراین طراحی و ساخت شناورهای جدید با آبخور کمتر یک اقدام پایدار قلمداد می شود.

به گفته وی، در حال حاضر کشتی های تیپ ولگا دن با پرچم روسیه از این ویژگی و امتیاز برخوردار می باشند. این کشتی با طول 133 متر و عرض 16 متر قادر به بارگیری پنج هزار تن غلات با آبخور 3.7 است.

این کارشناس استراتژی دونم را بازنگری در پروژه های ساحلی به ویژه ساخت بنادر نسل جدید ذکر کرد و گفت: شاید اگر مسئولان کشور از کاهش سطح تراز آب دریای مازندران مطلع بودند؛ به هیچ وجه در سال 1307 دستور ساخت بندر را در منطقه بنادر گز و ترکمن صادر نمی کرد.

بها افزود: امروز کلیه صنایع دریایی به ویژه بنادر، کشتیرانی، شیلات ،کشتی سازی ها و حتی مراکز تفریحی دریایی باید دیدگاه و سیاست های خود را در حوزه ساخت و ساز و توسعه زیر ساخت های دریایی، با نوسانات و کاهش سطح تراز آب دریای مازندران همسو کنند.

او ادامه داد: اگرچه لایروبی یکی از راهکارهای موقت برای برون رفت از این بحران است، اما در دراز مدت پاسخگو نخواهد بود و مانند آب در هاون کوفتن است. در صورت تداوم کاهش سطح تراز و نیاز به ادامه بقای کشتیرانی در این دریا، باید به سوی بنادری از نسل جدید فراساحلی رفت و یا دوباره به زمانی برگشت که دوبه کاری تنها روش مرسوم و عملی قبل از ساخت بنادر نسل جدید در قرن سیزدهم شمسی برای  انتقال کالا از دریا به ساحل بود.

این کارشناس تاکید کرد: در قرن گذشته به علت نبود بنادر نسل جدید در ایران، محموله کشتی های بخار روسی به وسیله قایق های بزرگ پارویی که به کرجی معروف بودند، دریافت و به ساحل و بندرگاه های طبیعی که تمامی در رودخانه قرار داشتند منتقل می شدند. بنادر گز، فرح آباد ساری، مشهد سر، شهسوار، چمخاله، کیاسر و انزلی از این قبیل بنادر بودند.