من هر روز مسیر خانه تا اداره و بلعکس را با اتوبوس طی می‌کنم. معتقدم استفاده از وسیله نقلیه همگانی علاوه بر کاهش هزینه‌های خانواده ها، کاهش آلودگی شهرمان را نیز در پی خواهد داشت.

کسانی که در تهران بزرگ از اتوبوس یا به قول فرهنگستان زبان و ادب فارسی از خودروی جمعی بزرگ استفاده می کنند با تمام وجود به مشکلات اتوبوس سواری واقفند. ازدحام مسافران، عدم وجود سامانه سرمایشی در برخی از اتوبوس‌ها در تابستان و یا برعکس در زمستان، مشکل دست فروشان داخل اتوبوس، وجود جیب برها که در یک چشم برهم زدن، جیب مسافران را خالی می‌کنند، وجود راه بندان‌های شدید در برخی مسیرها، خراب شدن ناگهانی برخی اتوبوس‌ها و پیاده شدن اجباری مسافران، دعواهای احتمالی که میان مسافران روی می‌دهد و گاهی با جر و بحث همراه است و متاسفانه گاهی منجر به زد و خورد میان آن‌ها می‌شود. مشکل معلولان و سالخوردگان در سوار و پیاده شدن و .....از مشکلات استفاده از اتوبوس می‌باشد.

هدف من از این یادداشت توصیه به مردم برای استفاده از وسایل نقلیه همگانی، یا انتقاد از شهرداری به خاطر کمبود اتوبوس یا شلوغی خیابان ها نیست. یا نمی‌خواهم به مردم فرهنگ استفاده از اتوبوس را توصیه کنم. بارها رسانه‌های مختلف دیداری و شنیداری به این معضلات قدیمی پرداخته و در مورد آن قلم فرسایی کرده‌اند. هدف من از این نوشتار پرداختن به موضوعی است که هیچگاه بدان پرداخته نشده و یا کمتر پرداخته شده است و آن موضوعی به نام عدم توزیع امکانات مساوی و یا بهتر بگویم عدم رعایت عدالت در توزیع امکانات مساوی در شمال و جنوب تهران بوده است.

همان طور که همگان می‌دانیم و تمام مسئولان نیز بر آن آگاه هستند، دانشگاه‌های خوب و سطح بالا، بیمارستان‌های مجهز و فوق تخصصی دولتی و خصوصی، ادارات دولتی، وزارتخانه‌ها، شرکت‌های بزرگ و کوچک دولتی و خصوصی، کتاب فروشی‌ها و ..... در شمال و مرکز تهران واقع شده اند. حتی بیش‌تر فروشگاه‌های بزرگ (به اصطلاح مال‌ها) در شمال تهران واقع شده اند. در حالی که بیش‌تر کارمندان و مراجعان به این اداره‌ها، شرکت‌ها، مراکز بهداشتی و مراکز فروشگاهی در جنوب تهران ساکن هستند، زیرا به علت گرانی خانه یا اجاره خانه نمی‌توانند در شمال تهران ساکن شوند. پس هر بامداد و در حالی که آفتاب برنیامده راهی شمال تهران می‌شوند و هر شامگان خسته از کار روزانه به خانه‌های خود برمی‌گردند. این مسافران خسته برای رسیدن به محل کار، درمان، تحصیل و یا خرید از خودروهای شخصی، تاکسی، اتوبوس و یا مترو استفاده می‌کنند. بنابراین علت اصلی مشکل حل ناشده ترافیک تهران، شرکت واحد، مترو، معضل آلودگی هوا و بیماری‌های ناشی از آن و .....همین عدم رعایت عدالت در تقسیم امکانات در تهران بوده است.

من با شرکت‌های خصوصی کاری ندارم. آن‌ها مختارند برای کلاس کار هم شده در شمال تهران دفتر دایر نمایند در صورتی که همین شرکت‌ها هم اگر در جنوب تهران اقدام به دایر کردن دفتر کار می‌کردند نه تنها کلاس شان اصلا پایین نمی آمد بلکه هزینه‌های اجاره یا خرید دفتر کارشان کاهش پیدا می‌کرد. ولی از دولت محترم و سایر دستگاه‌های اجرایی، قانون گذاری و قضایی گله مندم. چرا که مسئولان آن‌ها که سال‌هاست در مورد عدالت در نحوه توزیع امکانات سخن می‌گویند و مدعی کم شدن فاصله شمال و جنوب تهران هستند ولی متاسفانه هیچ گام مثبتی برای حل این معضل برنداشته اند.

به نظر من تا زمانی که عدالت در توزیع امکانات در جنوب و شمال تهران رعایت نشود نه مشکل شرکت واحد حل می‌شود، نه مشکل مترو حل می‌شود، نه آلودگی هوا کاهش پیدا می‌کند و نه مصرف بنزین کم می‌شود. بنابراین اگر چه دیر شده، ولی اگر دولت و سایر مسئولان از همین امروز هم شروع کند، هم کمک زیادی به سلامتی شهروندان تهرانی کرده است و هم بسیاری از هزینه‌های جاری شهروندان و حتی دولت و شهرداری تهران کاهش پیدا خواهد کرد. علاوه بر این سلامت جسمی و روحی شهروندان هم افزایش یافته و تا حدودی تضمین خواهد شد.