بوهندی کمالی (رئیس شورای اسلامی روستای سهمو جنوبی) در گفت‌‌وگو با خبرنگار ایلنا گفت: بسیاری از خانوارهای کارگری که در شهرستان عسلویه ساکن هستند از پس مخارج زندگی برنمی‌آیند؛ درآمد بیشتر کارگران بومی چیزی نزدیک به حداقل‌ مزد قانونی است؛ اما اینجا هزینه‌ها بالاست.

وی در توضیح مقصود خود گفت: میوه‌ یکی از اقلام ضروری است که همه مردم در سراسر کشور باید مقدار معینی از آن‌ را مصرف کنند تا تغذیه‌ای سالم داشته باشند؛ اما اینجا در عسلویه، بهای آن حتی از مغازه‌های معمولی در شهر تهران گرانتراست.

این فعال اجتماعی ادامه داد: غیر از میوه و تغذیه،  بابت هزینه‌های درمانی نیز فشار مالی سنگینی متوجه خانواده‌های ساکن عسلویه است؛ چرا که در سراسر این منطقه از خدمات درمانی دولتی و تامین اجتماعی خبری نیست؛ بیشتر بیمارستان‌های موجود خدمات کلنیکی ارائه می‌کنند و در این میان مردم مجبورند تا برای درمان خود و اعضای خانواده‌هایشان راهی استان‌های مجاور بشوند؛ در این منطقه برای خانواده‌هایی که بیشترشان مزدبگیر تلقی می‌شوند، پرداخت هزینه چندصد هزار تومانی برای سفر به شهری مانند شیراز سخت است.

این فعال اجتماعی شهرستان عسلویه افزود: سنگینی هزینه مسکن هم دست‌کمی از باقی هزینه‌های زندگی ندارد؛ درست است که بهایِ ملک در شهرستان عسلویه به اندازه محلات تهران نیست، اما تامین آن نیز از عهده خانواده‌های مزدبگیر خارج است.

وی افزود: بیشتر خانواده‌های ساکن عسلویه، درآمدی نزدیک به حداقل‌های مصوب شورای عالی کار دارند؛ اینجا تنها تعداد محدودی کارگر متخصص غیر بومی وجود دارد که مزد خوبی دریافت می‌کنند.

کمالی ادامه داد: برای همین اگر بگوییم که حداقل دستمزدهای قانونی هیچ سنخیتی با شرایط زندگی در عسلویه ندارد؛ حرف دورغی نگفته‌ایم.

وی ادامه داد: شاغلان در عسلویه و به ویژه افراد بومی، هیچ نفع درآمدی از منطقه ویژه قلمداد شدن شهرستان عسلویه نبرده‌اند، در بهترین حالت استانداردهای مزدی در اینجا مطابق مصوبات شورای عالی کار است.

وی گفت: برای همین توقعی که خانواده‌های کارگری ساکن شهرستان عسلویه از دولت و سایر اعضای شورای عالی کار دارند این است که در جلسات مزدی پیش‌روی خود، نیم‌ نگاهی هم هزینه‌های بالای زندگی در این منطقه بیندازند.