کرمانشاه، شهری است با جاذبه های متعدد گردشگری و صاحب میراث های مهم فرهنگی، دارای آب و هوای مطبوع کوهستانی؛ منطقه ای با فرصتهای منحصر بفرد برای سرمایه گذاری؛ نهمین کلان شهر ایران و دارای سهمی در حدود ۹ درصد از صادرات ایران.

از دید آمار و ارقام، همه چیز دلالت بر شکوفایی این منطقه دارد. اما اگر دریچه ی نگاهمان، حمل و نقل هوایی این منطقه باشد، به نتایج مشابهی نخواهیم رسید.

فرودگاه کرمانشاه، فرودگاهی است وسیع با ابنیه گسترده و دارای کمیتی مطلوب از پرسنل متخصص که با در اختیار داشتن تجهیزات مناسبی مانند «سیستم فرود دقیق ابزاری» بر روی باند، جزو مجهزترین فرودگاه های غرب کشور می باشد. اما این روزها، این فرودگاه در خوشبینانه ترین حالت، پذیرای فقط ۵ فروند هواپیمای مسافربری در روز است.

خیل عظیم مردم منتظر در پشت کانترهای پرواز و دفاتر فروش داخل ترمینال فرودگاه، نشان دهنده وجود متقاضیان سفر هوایی در این شهر است که به دلیل کمبود پرواز و در برخی روزها لغو همین تعداد پرواز محدود، نارضایتی از ناکامی در تهیه ی بلیت، به وضوح قابل مشاهده است. اگرچه در کشور ما، که تقریبا به ازای هر صندلی هواپیما، ۷ متقاضی سفر هوایی وجود دارد، مشاهده این موارد چندان عجیب نیست؛ 

از طرف دیگر به دلیل اهمیت مقصد یا مبدا بودن شهر تهران در حمل و نقل کشور، دریافت این موضوع که پرواز به فرودگاه هایی مانند کرمانشاه مطلوب خطوط هوایی نیست را نباید از نظر پنهان داشت. اگر همه هزینه های پرواز یک هواپیما را در سه فاز برخاستن، طی مسیر و فرود محاسبه کنیم، می بینیم که از نقطه نظر استهلاک، سوخت، زمان و ... فازهای آغازین و پایانی پرواز دارای هزینه های بسیار بیشتری به تناسب مسافت طی شده، نسبت به فاز میانی مسیر می باشند. بنابراین، یک شرکت هواپیمایی فارغ از در نظر گرفتن ترکیب ناوگان هوایی خود، معمولا مایل به برقراری مسیرهای طولانی می باشد تا مسیرهای کوتاه و میانی. به بیان دیگر، پرواز در مسیرهای کوتاه در حالی که می توان در مسیرهای طولانی پرواز کرد،توجیه اقتصادی کمتری دارد.

با درنظر گرفتن این موارد، چنانچه حتی اگر روزی ناوگان هواپیمایی کشور را تماما نوسازی و مشکلات این روزهای صنعت را از لحاظ کمبود پرنده جبران کنیم، شاید بازهم مشکل عدم رغبت شرکت های هواپیمایی را برای رونق چنین فرودگاه هایی شاهد باشیم. برجستگی این مشکل زمانی مضاعف می گردد که با نگاهی به ترکیب ناوگان شرکت های هواپیمایی کشور، کمبود نسبت جت های منطقه ای را بیشتر حس می کنیم. 

در چنین شرایطی خبر بررسی ساخت ترمینال مجزای خارجی در فرودگاه کرمانشاه کمی جای درنگ دارد. اگرچه ساخت چنین زیرساخت هایی سبب افزایش ظرفیت های فرودگاهی این شهر مرکز استان می گردد اما نباید از نظر دور داشت که در حال حاضر فشار چندانی بر روی ترمینال فعلی این فرودگاه وجود ندارد و با کمی نظم بخشی و تغییر در روزها و ساعات پرواز می توان از تمامی ظرفیت های چنین فرودگاهی بهره برد.

شاید برای مسؤولان شهر، مدیران فرودگاهی و بسیاری از مردم شهر، داشتن فرودگاهی که بر روی سردر آن لقب بین المللی حک شده، حس خوشایندی دارد اما از طرف دیگر بعید است که دیدن سالن های باشکوه اما خالی از مسافر و پارکینگ مجهز فرودگاهی اما خالی از هواپیما، چندان خوشایند صاحبنظران و دلسوزان باشد.

شاید ایجاد زمینه و رغبت برای علاقمندان سرمایه گذاری بخش هواپیمایی در این مناطق جهت تاسیس یک شرکت بومی هواپیمایی و کمک در خرید چند فروند جت منطقه ای صرفه محور برای این استان، گزینه بهتری برای کمک به رونق حمل و نقل هوایی این منطقه و مناطقی از این دست باشد.

یوسف عمادی* کارشناس کنترل ترافیک هوایی

وبلاگ تین نیوز