تین نیوز | اعضای گروه " مدیریت هوایی " که گروهی متشکل از فعالان و متخصصان بخش هوانوردی کشور و در یکی از شبکه‌های موبایلی فعال است در یکی دیگر از بحث‌های گروهی خود موضوع " ادغام شرکت‌های هواپیمایی و بایدها و نبایدهای آن را " به بحث و تبادل نظر گذاشتند که در ادامه دیدگاه برخی از اعضای گروه در مورد موضوع مذکور آمده است:

لینک بخش نخست


- نکته مهم ایجاد زمینه همکاری میان شرکت هاست که مصادیق مختلفی مانند ادغام و کنسرسیوم و اشتراک کد و ایجاد اتحاد و ... دارد.
 
-  این یک اتحاد و تفاهم مابین بنگاه ها است که در یک هدف به اشتراک می رسند. می توان چنین کنسرسیومی را تعریف کرد. کسی را هم با زور و تهدید نمی توان به عضویت این کنسرسیوم درآورد. 

-  ابتدا باید تعریف بین المللی هر یک موارد را بیان داشت و بعد مطالعه تطبیقی نمود در صورتی که شرایط را سنجیدیم هر یک از شرکت ها پس از تعیین استراتژی خود می تواند یک مورد را انتخاب کند.
 
-  دولت باید حمایت کند و پراکندگی روت و فرکانس را به کنیرسیوم واگذار کند.
 
- اگر کلیه شرکت هایی که در این اتحاد شرکت می کنند بدانند که از این اتحاد منافعشان به خطر نمی افتد به نظرم دلیلی برای نپذیرفتن آن ندارند.
 
- به نظر بنده سازمان هواپیمایی کشوری چهار وظیفه اصلی دارد:
1.حاکمیت
2.نظارت
3.حمایت
4.هدایت
کدام را به خوبی انجام می دهد؟ تنها حاکمیت. البته اخباری شنیده و اسنادی را رویت کردم که سازمان صنایع هوایی نیروهای مسلح در این حاکمیت نیز دخالت کرده است. 

- سوال مهم این است که از کجا باید شروع کرد؟
 
-  منافع شرکت ها در چیست؟ 

- منافع مادی و معنوی.
 
- در ایران، دولت رقیب بخش خصوصی است و در صورتی که باید بستر ساز فعالیت بخش خصوصی باشد.
 
- دولت بعضی از صندوق های بازنشستگی را به حال خود واگذاشت و مدیریت آن به دست خود کارکنان افتاد امروز تاوان سنگین این بی نظارتی را چه کسی پرداخت می کند؟ دولت.
 
-  اتفاقا اول باید تکلیف شرکت های دولتی و رفع انحصارات و سوبسید دولت را اصلاح کرد تا زمینه برای همکاری شرکت ها ایجاد شود.
 
- دولت، تنها باید بستر ساز فعالیت بخش خصوصی باشد و تنها در جهت تامین بسترسازی هزینه کند، مانند آنچه در شهرک های صنعتی رخ داد. هزینه ها سنگین ساخت راه و امنیت سرمایه گذاری را ایجاد کرد. 

-  منافع مادی به منزله سود نیست به هر حال هر شرکت بر اساس اورده اش باید بر داشت کند.
 
-  وقتی که تکلیف شرکت های دولتی روشن شد. دولت باید بطور مساوی زیرساخت مانند کمک و دادن تسهیلات تامین ناوگان را برای تمامی شرکتها ایجاد کند.
 
- در خصوص هلدینگ و یا کنسرسیوم در حوزه صنعت و معدن، تحقیقات خوبی در سالهای گذشته انجام شده است که می توان با صنعت هوانوردی تطبیق داد. این موضوع مخصوصا در حوزه معدن منجر به افزایش سطح صادرات در این بخش شد و البته درآمد زایی بیشتر بخش خصوصی. 

- مورد مافیا و پدر خوانده صنعت  هم فراموش نشود.
 
- ادغام به معنی عام آن نه تنها کمک کننده نیست بلکه در دنیای رقابتی امروز می تواند مهلک هم باشد. اما این مسئله که هر ایرلاین کترینگ، هندلینگ،تعمیر نگهداری و....جداگانه داشته باشد، یک سیاست غلط می باشد. 

-  در این هوانوردی و با این جو حاکم به سختی می توان روحیه اتحاد ایجاد کرد. انجام این کار باز به دولت بر می گردد که برخی موانع را برداشته و بستر را مهیا کرده و تکلیف را یکسره کند و رقابتی جدی صورت پذیرد تا ناخودآگاه ایرلاین هایی که نتوانند رقابت کنند از گردونه خارج می شوند و البته این زمانی امکان پذیر است که میزان تقاضا بازار نسبت به عرضه کاهش پیدا کند و این امر با ورود و افزایش ناوگان امکان پذیر است. روحیات برون سپاری باید تقویت شود و نظارت داخلی ایرلاین بر بخش های واگذار شده تقویت گردد. 

- تقسیم تخصصی کار تنها راهکار ممکن است. 

- این ایرلاین ها هستند که تحمیل کننده دیدگاه ها به دولت هستند و  غالبا و دولت یا سازمان معمولا قدرت یا شیوه برخورد با مسایل را ندارند.
 
- و البته در شرکت ها هزینه ها هدفمند نیست و برج بسیار دارند.
 
- محافظه کاری آفت مدیریت است.
 
- سازمان هواپیمایی کشوری باید نگاه خود در ارایه مجوز ایرلاین را تغییر بدهد و ایرلاین اصطلاحا فقط هواپیما داری کنند و در قالب یک کنسرسیوم شرکت‌های بزرگ تعمیر و نگهداری و...راه اندازی نموده و با نگاه تخصصی بازرگانی این شرکت ها را فعال کنند. 
 
- متاسفانه نقص بزرگ این هست که ایرلاینها توجیه می کنند تا دولت اقدام کند بعد که پیشرفتی حاصل نشد و یک عده سود بردند دوباره دولت مقصر می شود.
 
- اگر از صفر تا صد را در نظر داشته باشید همواره دولت در جایگاه 20 و بخش خصوصی در حایگاه 70 است. اما همان دولتی که در 20 ایستاده برای آن شخصیتی که در جایگاه 70 ایستاده تصمیم گیری می کند و برایش دستورالعمل هم می نویسد. این جایگاه ها باید جا به جا شوند.
 
- لااقل از حیث وام ها که دولت ایرلاین ها را کم ساپورت نکرده است! مجلس یک شبه بدهی 14 میلاردی ایران ایر را با تصویب قانون می بخشد و ... 

- اگر من جای دولت بودم جلوی مجوزها را نمی گرفتم. در برنامه ریزی ناوگان ورود می کردم. چه دلیلی دارد هر ایرلاینی که در استارتاپ قرار می گیرد با مثلا ایرباس 320 شروع کند و آن هم 5 فروند؟ می گفتم تا 3 سال باید حداکثر با 50 نفره تا 100 نفره کار کند و بعد به نسبت ظرفیت و شبکه را افزایش بدهد.
 
- قبول دارید ارلاینها مقصر اصلی هستند تا دولت؟ 

- من نظرم ایرلاین ها است. 

- از منابع استفاده بهینه نمی شود یا به خاطر جزیره ای عمل کردن، یا رقابت ناسالم و ... 

- اتفاقا دخالت دولت فقط در قالب تسهیل کننده پذیرفته‌است.
 
- تا حالا هم دولت تسهیل کننده بوده است، اساسا علم لازم برای ورود به این بخش توسط دولت مردان وجود نداره و ایرلاینها هستند که مسیر حرکت را تعیین می کنند.
 
- اگر یک ایرلاین بخواهد پرواز به فرانکفورت برقرار کند با چند جا باید قرار داد ببند؟ با یوروکنترل و فرودگاه مقصد. سوخت را نیز همانجا با فرودگاه با بخش خصوصی تحویل می دهد. اما اگر بخواهد برود کیش با چند جا باید قرار داد ببندد؟ این یعنی همان جزیره ای عمل کردن.

-  قالب ادغام فقط در موارد غیر از هواپیما داری، دقیقا هم قابل بحث و هم قابل اجرا می باشد.

- مهم این است که در نهایت بدهی قراردادها بخشیده می شود حالا با 10 جا هم که قرار داد ببندید، الان خیلی از شرکت ها بدهی دارند آیا به خاطر بدهی سوخت ممانعتی در کار ایرلاینها بوده ؟ آیا توانایی انجام این کار توسط ارگان مربوطه وجود دارد؟
 
-  اینکه شرکت ها کاملا در هم ادغام شوند، هرگز قابل اجرا نیست. 

- ادغام امکان پذیر نیست و اگر هم قرار بر چنین اتفاقی باشد با محوریت انجمن حمل و نقل هوایی اتحاد و اشتراک در خدمات امکان پذیر است که این خود بستری جذاب را می طلبد تا ایرلاین ها رغبت عضویت در این اتحاد را داشته باشند. با شرایط امروز این اتحاد دور از ذهن است و بهترین گزینه برای ایرلاین برون سپاری اجرایی و خرید خدمات است. در کل به شخصه با اتحاد مخالفم چرا که آزادی عمل ایرلاین را در رقابت محدود می کند. 

- ادغام اگر به معنای مشارکت جمعی با اهداف مشترک باشد، درست است.
 
- ایرلاین ها باید از همکاری های کوچک آغاز کنند و تمرین کنند تا به مراحل نهابی برسند.