هلنا كوبان در لوبلاگ نوشت: در طول چند ماه گذشته اين واقعيت بر همگان آشكار شد كه دونالد ترامپ، رئيس جمهور آمريكا يا متحدان منطقه اي او در خليج فارس تمايلي به اقدام نظامي عليه ايران ندارند. آن ها به خوبي از خطرات يك جنگ تمام عيار در منطقه آگاه هستند. به همين خاطر آمريكا صرفا به تشديد تحريم هاي اقتصادي و حملات سايبري عليه نيروهاي مسلح ايران بسنده كرد.
به گزارش سرويس بين الملل «انتخاب»، در ادامه اين مطلب آمده است: اين احتمال وجود دارد كه دو طرف در ماه هاي آينده اصطلاحا به استراتژي بازدارندگي دوجانبه روي آورند. بدين ترتيب پرهيز تهران و ائتلاف ضد ايراني تحت هدايت آمريكا از درگيري نظامي مي تواند تا حدودي ثبات را به خاورميانه بازگرداند. اما آيا چنين سناريويي ارزش تسليحات اتمي را براي كشورهايي همچون ايران و عربستان زير سوال نخواهد برد؟
اجازه دهيد مروري بر وقايع ماه هاي اخير داشته باشيم. نيروهاي ايراني در تاريخ 20 ژوئن يك پهپاد جاسوسي هاوك آمريكا را در نزديكي قلمرو هوايي خود سرنگون كردند. آمريكا، عربستان و امارات واكنشي به اين اقدام تحريك آميز نشان ندادند. سپس ايران يا نيروهاي نيابتي اش در تاريخ 14 سپتامبر حمله اي پيچيده را عليه تاسيسات نفتي عربستان پياده سازي كردند. اين حملات نيز بدون پاسخ ماندند.
ارتش اسرائيل در اواخر ماه آگوست دو شبه نظامي مرتبط با سازمان حزب الله را در سوريه كشت. اسرائيل همچنين اهداف مرتبط با حزب الله در بيروت را با پهپادهاي جنگي هدف قرار داد. رهبر حزب الله به طور عمومي هشدار داد كه اين اقدامات اسرائيل بي پاسخ نخواهند ماند. مقامات اسرائيلي نيز تصميم گرفتند كه نيروهاي خود را از منطقه مرزي با لبنان خارج كنند. البته نيروهاي حزب الله در نهايت با راكت به يكي از پايگاه هاي نظامي در داخل اسرائيل حمله كردند. همان طور كه ماه گذشته در يكي از مقاله هاي خود اشاره كرده بودم، اسرائيل و حزب الله از زمان جنگ سي روزه در سال 2006 از استراتژي بازدارندگي دوجانبه پيروي مي كنند.
اما بعد از حملات اخير عليه تاسيسات نفتي سعودي اين موضوع بر همگان آشكار شد كه بازدارندگي دوجانبه تنها در مرز اسرائيل و لبنان وجود ندارد. به طور كلي ائتلاف آمريكا- اسرائيل و حاميان اصلي حزب الله در تهران تمايلي به گسترش درگيري در منطقه نشان نمي دهند.
اوزي ايون، دانشمند هسته اي اسرائيل بعد از حملات ماه گذشته عليه عربستان مصاحبه اي در مورد توانايي هاي نظامي ايران انجام داده بود. او در اين ارتباط مي گويد: ايران از فناوري پيشرفته و قابل اطميناني برخوردار است. نيروهاي مسلح ايران مي توانند در حملات خود به طور هم زمان تعداد زيادي از پهپادها و موشك هاي كروز را به كار گيرند. ظاهرا سيستم دفاعي عربستان نتوانست موشك هاي ايران را شناسايي كند. اين حملات موفقيت آميز و موثر بودند. ايراني ها يا نيروهاي نيابتي آن ها نشان دادند كه مي تواند نقاط مشخص را با دقت از فاصله چند صد كيلومتري هدف قرار دهند. اسرائيل بايد اين واقعيت را بپذيرد كه در مقابل چنين حملاتي آسيب پذير خواهد بود. علاوه براين، دولت اسرائيل بايد فعاليت هاي هسته اي در راكتور ديمونا را متوقف كند. اين تاسيسات نيز از حملات احتمالي ايران يا حزب الله در امان نخواهند ماند.
توماس فريدمن، ستون نويس روزنامه نيويورك تايمز اخيرا در مقاله اي در مورد وقايع اخير در منطقه نوشت: «اسرائيل به طور صريح اين پيام را به حزب الله و ايران ارسال كرده است كه در صورت هدف قرار گرفتن تل آويو، تمام محله هاي متعلق به اعضاي حزب الله و واحدهاي توليد موشك اين گروه را با خاك يكسان خواهد كرد. اسرائيل مي تواند ضربه مهلكي به اقتصاد لبنان وارد كند. اسرائيل همچنين هشدار مي دهد كه اين بار تهران نيز از حملات مستقيم مصون نخواهد بود.»
همان طور كه بسياري از ناظران اشاره كرده اند، حزب الله از سال 2006 تنها با كمك راكت هاي معمولي توانسته بود موقعيت بازدارندگي دوجانبه با اسرائيل را حفظ كند. ايران در سال هاي اخير در حال تلاش براي ارسال سيستم هاي هدايت دقيق به لبنان بوده است. حزب الله با كمك اين فناوري مي تواند زيرساخت هاي حياتي اسرائيل را هدف قرار دهد.
ايران و متحدانش در لبنان، يمن و سوريه در ماه هاي اخير نشان داده اند كه از قابليت هاي نظامي برجسته اي برخوردار هستند. فريدمن معتقد است كه اين موضوع باعث خطرناك تر شدن خاورميانه شده است. از نگاه او ما فاصله زيادي تا يك جنگ تمام عيار در سرتاسر منطقه نداريم.
اما من با اين نتيجه گيري مخالف هستم. درصورتي كه نگاهي به جنگ سرد بين آمريكا و شوروي داشته باشيم، پي مي بريم كه استراتژي بازدارندگي دوجانبه مانع بروز يك جنگ هسته اي فاجعه آميز در دنيا شد. در شرايط كنوني خاورميانه نيز در موقعيت مشابهي به سر مي برد. چرا ما بايد تصور كنيم منطقه در مقايسه با دوران جنگ سرد در وضعيت خطرناك تري قرار دارد؟
اين درحالي است كه ايران و متحدانش حتي به تسليحات هسته اي دسترسي ندارند، اما آمريكا و اسرائيل از قدرت هاي هسته اي دنيا محسوب مي شوند. اين موضوع ارزش واقعي تسليحات هسته اي در دنياي كنوني را زير سوال مي برد؟